راه اوّل : عدم اعتبار قصد قربت در عبادات استیجاریّه

SiteTitle

صفحه کاربران ویژه - خروج
ورود کاربران ورود کاربران

LoginToSite

SecurityWord:

Username:

Password:

LoginComment LoginComment2 LoginComment3 .
SortBy
 
حیله های شرعی و چاره جویی های صحیح
چاره جویى هاى فقهاراه دوّم : داعى بر داعى

   توضیح این که : در عبادات استیجاریّه قصد قربت شرط نیست; بلکه همان صورت عمل کافى است ! یعنى همین که نایب، یک ماه از طرف «منوب عنه» روزه بگیرد کافى است، هر چند قصد قربت نکند، چون قصد قربت در عبادات استیجارى ضرورت ندارد.

   ولى این «راه» همان طور که از لحن خود ایشان هم استفاده مى شود، راه حلّ صحیحى نیست; زیرا شارع مقدّس از ما عبادت خواسته، و اساس عبادت قصد قربت است; عبادت بدون قصد قربت، عبادت نیست. حجّ بدون قصد قربت، روزه بدون قصد قربت، عبادت نیست. فرضاً بپذیریم که حجّ صورى چون مایه ابهت مسلمانان مى شود فایده اى داشته باشد، ولى نماز و روزه صورى، که در خانه به تنهایى انجام مى شود، اگر بدون قصد قربت باشد چه فایده اى دارد ؟ بنابراین راه اوّل، راه حلّ قابل قبولى نیست.

 

چاره جویى هاى فقهاراه دوّم : داعى بر داعى
12
13
14
15
16
17
18
19
20
Lotus
Mitra
Nazanin
Titr
Tahoma