توضیح این که : در عبادات استیجاریّه قصد قربت شرط نیست; بلکه همان صورت عمل کافى است ! یعنى همین که نایب، یک ماه از طرف «منوب عنه» روزه بگیرد کافى است، هر چند قصد قربت نکند، چون قصد قربت در عبادات استیجارى ضرورت ندارد.
ولى این «راه» همان طور که از لحن خود ایشان هم استفاده مى شود، راه حلّ صحیحى نیست; زیرا شارع مقدّس از ما عبادت خواسته، و اساس عبادت قصد قربت است; عبادت بدون قصد قربت، عبادت نیست. حجّ بدون قصد قربت، روزه بدون قصد قربت، عبادت نیست. فرضاً بپذیریم که حجّ صورى چون مایه ابهت مسلمانان مى شود فایده اى داشته باشد، ولى نماز و روزه صورى، که در خانه به تنهایى انجام مى شود، اگر بدون قصد قربت باشد چه فایده اى دارد ؟ بنابراین راه اوّل، راه حلّ قابل قبولى نیست.