فرزند خواندگى هر چند از قدیم الایّام مرسوم بوده، و برخى از مردم با هدفهاى مختلف به سوى آن مى رفته اند; امّا این پدیده در عصر و زمان ما گسترده تر، و متقاضیان آن افزونتر، و اهداف تقاضاکنندگان آن یک نواخت تر شده است. به طور عمده نداشتن فرزند، سبب گرایش به این مسأله مى باشد، و گاه نیز عواطف انسانى موجب توجّه به آن مى گردد.
حوادث طبیعى و غیرطبیعى، همانند زلزله ها، جنگها، بیماریها، طوفانهاى سخت و وحشتناک، و مانند آن، عوارض نامطلوب مختلفى بر جوامع انسانى مى گذارد; که یکى از آنها معضل فرزندان بى سرپرست است. فرزندانى که پدر و مادر خود را در آن حوادث از دست داده، و در غم مهر و محبّت آنان سوخته، و حسرت نوازشى ساده را بر دل دارند. کودکان معصوم و پاکى که نگاه معصومانه آنها همچون کتابى قطور حاوى مطالب فراوان و مهمّى است; که تنها برخى توفیق مطالعه آن را دارند.
از سوى دیگر، زوجین متعدّدى وجود دارند، که به علل مختلف از نعمت بى بدیل فرزند محروم هستند، و خداوند حکیم آنها را با بچّه دار نشدن آزمایش مى کند. زن و شوهرهایى که دیدن هر نوزاد داغ دل آنها را تازه، و آه حسرت را بى اختیار از نهاد آنها بلند، و قطرات اشک را بر گوشه چشمانشان جارى مى سازد.
برخى از این زوجین، به جاى آه و افسوس و حسرت، و به هدر دادن نیروى خود، و با هدف پرکردن این خلأ زندگى مشترک ـ که گاه منجر به جدایى و طلاق مى گردد ـ به سراغ فرزندان بى سرپرست رفته، و آنها را به فرزندى قبول مى کنند، تا هم غم فقدان پدر و مادر و کمبود عشق و محبّت را از قلب پاک و کوچک آن کودکان معصوم بیرون کنند، و هم خود را از تنهایى در آورند، و سکوت خسته کننده محیط زندگى مشترک خویش را با گریه ها و خنده هاى چنان فرزندانى بشکنند.
امّا مشکلى که معمولاً زوجین مؤمن را رنج مى دهد، و در پاره اى از موارد آنها را از پذیرش چنین فرزندانى منصرف مى کند، مشکل محرمیّت است; زیرا اگر فرزند خوانده دختر باشد، در آینده با مرد خانه مشکل محرمیّت خواهد داشت، و اگر پسر باشد با زن خانه.
براى حلّ این مشکل، چاره هایى اندیشیده شده، که در بسیارى از موارد مشکل را بر طرف مى سازد، هر چند در برخى موارد چاره ساز نیست.
یکى از این چاره ها و حیله هاى شرعى، ایجاد محرمیّت از طریق رضاع و شیرخوارگى است.
