دوّمین راه براى حلّ مشکل این است که گفته شود :
در عبادتهاى استیجارى، که مانند سایر عبادات نیاز به قصد قربت دارد، چه کسى باید قصد قربت کند ؟ آیا نایب قصد قربت مى کند، یا منوب عنه، یعنى شخصى که عبادت از طرف او انجام مى شود ؟!
پاسخ این سؤال چنین است : از آن جا که منوبٌ عنه مى خواهد با این عبادت به خداوند نزدیکتر شود پس او باید قصد قربت کند نه نایب، و منوب عنه به هنگام پرداخت وجه به نایب قصد قربت مى کند، ولى نایب که وجه را مى گیرد لازم نیست قصد قربت کند، و به انگیزه همان اجرت، عبادت را انجام مى دهد.
بنابراین، مشکل قصد قربت را با تعدّد موضوع از بین مى بریم. یعنى نایب که نمى تواند قصد قربت کند، این قصد براى او لازم نیست، و منوبٌ عنه که باید قصد قربت کند گرفتار تضادّى نیست، و در کار خود قصد قربت دارد.
این راه نیز قابل مناقشه است; زیرا منوبٌ عنه، که قصد تقرّب إلى الله را دارد، با چه چیز متقرّب إلى الله مى شود ؟ آیا به صرف پرداخت پول و اجرت اجیر تقرّب مى جوید ؟ یا این که تقرّب زمانى حاصل مى شود که آن عبادت انجام گردد ؟ بدون شک آن چه باعث تقرّب مى شود نفس عبادت است، نه دادن اجرت; در حالى که قصد قربت در این فرض مقارن با پرداخت اجرت صورت مى گیرد، نه هنگام انجام عبادت.
به تعبیر دیگر، قصد قربت منوبٌ عنه از راه قصد قربت اجیر است، و اجیر هم که به فرض نمى تواند قصد قربت کند. نتیجه این که نمى توانیم متعلّق قربت را از متعلّق اجرت جدا سازیم، وبا تعدّد موضوع مشکل را حل نماییم; بنابراین تضاد همچنان باقى مى ماند.
لذا باید گفت : بهترین راه، و در واقع راه صحیح، منحصراً همان مسأله داعى بر داعى است، که شرح مفصّل آن گذشت.
