ماهیّت عبادات استیجارى در حقیقت از دو چیز تشکیل شده است : 1 ـ نیابت 2 ـ عبادت. نیابت یک امر توصّلى است و نیاز به قصد قربت ندارد، ولى بخش عبادى آن نیاز به قصد قربت دارد.
توضیح این که : عبادات استیجارى دو رکن اساسى دارد :
یک رکن آن نیابت است; یعنى «نایب» خودش را به منزله شخص «منوب عنه» قرار مى دهد، و عبادت را براى او بجا مى آورد. تفاوتى نمى کند که منوب عنه زنده باشد یا مرده; نیابت از زنده در بعضى از موارد مانند حجّ مستحبى، یا حجّ واجب مستقر، که صاحبش عاجز و ناتوان شده، امکان پذیر است، و نیابت از مرده در حجّ و صوم وصلاة و غیر آن مشروع مى باشد. این بخش از عبادات استیجارى یعنى قصد نیابت، نیازى به قصد قربت ندارد.
امّا بخش دوّم آن، جنبه عبادت دارد و نیازمند به قصد قربت است.
حال اگر مستأجر وجه را در مقابل این بگیرد که خود را به منزله منوبٌ عنه قرار دهد، و هنگامى که این امر تحقّق یافت، بقیّه به قصد قربت باشد، مشکل قصد قربت در عبادات استیجارى حلّ مى شود.