آرزوى داشتن فرزند، و علاقه به آن، از مسائل فطرى است که در نهاد تمام انسانها نهفته شده است.
فلسفه واقعى آن، میل به جاودانگى است، و از آن جا که انسان مى داند جاودانه نخواهد ماند، و فرزندان و نوه ها و نسل خود را نوعى بقاى خویش مى شمرد، بدین جهت به آنها علاقمند است.
علاوه بر این، گروهى از پدران و مادران، اهداف والا و بلندى دارند، که عمرشان کفایت انجام آن اعمال را نمى کند. بدون شک فرزندان بهترین گزینه براى ادامه دادن اهداف والدین خود مى باشند.
ولى على رغم این علاقه فطرى، برخى از زن و شوهرها به دلایل مختلف از این نعمت محروم هستند، و بر اثر علل و عوامل گوناگون، نمى توانند به صورت طبیعى بچّه دار شوند; و از سوى دیگر، به خاطر شرایط خاصّى که دارند، آمادگى پذیرش و تربیت فرزندان بى سرپرست را نیز ندارند. اینان تنها راه دست یافتن به این نعمت الهى، و پاسخ دادن به این نداى فطرى، و پرکردن این خلأ زندگى مشترک را تلقیح مصنوعى مى دانند. بدین جهت نامه هاى فراوانى از زوجهاى مذکور به دست ما مى رسد که حکم شرعى این چاره و حیله شرعى را مى پرسند. بر این اساس لازم است به تبیین دیدگاه شرع مقدّس در این زمینه بپردازیم.
لازم به ذکر است که زوجهاى نابارور بر دو دسته اند :
1 ـ کسانى که به هیچ وجه قدرت بارورى ندارند.
2 ـ کسانى که ذاتاً قدرت بارورى دارند; ولى با موانع و مشکلاتى رو به رو هستند، که اگر برطرف گردد قادر بر آن خواهند شد.
براى هر دو گروه چاره هایى وجود دارد، که برخى مشروع و برخى غیر مشروع مى باشد.
