بحث گذشته پیرامون اصل تلقیح، با قطع نظر از عوارض و مسائل جنبى آن بود. در این مبحث عوارض جانبى تلقیح را به بحث مى نشینیم، زیرا در مواردى که فتوا به جواز تلقیح داده مى شود ـ که شرح آن گذشت ـ این کار غالباً مستلزم امورى است که از دیدگاه شرع حرام شمرده شده است; نظیر لمس و نگاه حرام، و گاه استمنا براى در اختیار گذاشتن نطفه جهت تلقیح. آیا تلقیح با توجّه به این عوارضِ حرام، مجاز است ؟ یا تنها در صورتى جایز خواهد بود که مستلزم این امور نباشد; مثل این که تلقیح کننده با زنى که مى خواهد نطفه را به وى تلقیح کند رابطه زوجیّت داشته باشد ؟
در پاسخ مى گوییم : با توجّه به عوارض غیر مجاز مذکور، تلقیح جز در موارد ضرورت جایز نیست، و در صورتى که ضرورتى وجود نداشته باشد، باید از آن صرفنظر کرد.