اگر بخواهیم همه ابعاد این مسأله روشن شود، لازم است در چهار محور بحث کنیم:
1ـ مشروعیّت تأدیب کودکان و نوجوانان به یکى از سه منظور:
الف) بازداشتن آنان از کارهاى خلاف، مثل سرقت، نسبت هاى ناروا، و اعمال خلاف دیگر.
ب) وادار کردن آنان به انجام واجبات، همان گونه که در برخى روایات در مورد نماز دیده مى شود (آنجا که تذکّرات شفاهى مکرّر و تشویق ها سودمند نیفتد.)
ج) کوتاهى و تنبلى در فراگیرى علوم و سایر وظایف ضرورى زندگى، که گاه نیاز به تنبیه و تأدیب دارد.
2ـ مقدار و چگونگى تأدیب.
3ـ مجرى تأدیب کودکان و نوجوانان کیست؟ چه کسى حقّ تأدیب آنان را دارد؟
4ـ اگر کودک تحت تأدیب با خطر یا نقص عضو مواجه گردد، یا جراحتى عارض وى گردد، چه کسى ضامن خواهد بود؟