در برخى روایات علاوه بر تنبیهِ مجرم، تشویق او براى پیش گیرى از گناه مطرح شده است. و به تعبیر صحیحتر، امام(علیه السلام) علاوه بر مجازات مجرم، براى از بین بردن زمینه ها و بستر جرم نیز برنامه ریزى نموده است.

به دو نمونه از این روایات توجّه کنید:

1ـ امام صادق(علیه السلام) مى فرماید:

«اِنَّ اَمیرَالْمُؤْمَنینَ(علیه السلام) اُتِىَ بِرَجُل عَبَثَ بِذَکَرِه فَضَرَبَ یَدَهُ حَتّى احْمَرَّتْ ثُمَّ زَوَّجَهُ مِنْ بَیْتِ الْمالِ(1);

شخصى که مبتلى به استمناء شده بود را خدمت حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام)آوردند. آن حضرت مقدارى بر دست او زد تا سرخ شد. سپس از بودجه بیت المال همسرى برایش فراهم کرد.»

2ـ امام باقر(علیه السلام) مى فرماید:

«اِنَّ عَلِیَّاً(علیه السلام) اُتِىَ بِرَجُل عَبَثَ بِذَکَرِه حَتّى اَنْزَلَ فَضَرَبَ یَدَهُ حَتّى احْمَرَّتْ. قالَ: وَ لا اَعْلَمُهُ اِلاّ قالَ: وَ زَوَّجَهُ مِنْ بَیْتِ مالِ الْمُسْلِمینَ.(2)» این روایت شبیه روایت اوّل است، بدین جهت از ترجمه آن صرفنظر گردید.

از روایات فوق استفاده مى شود که حاکم شرع علاوه بر مبارزه با مفاسد و جرمهاى واقع شده، باید با ریشه هایش نیز مبارزه نماید، و برنامه ریزى حساب شده و دقیقى براى از بین بردن بسترهاى فساد داشته باشد.

1. وسائل الشیعه، جلد 18، ابواب نکاح البهائم، باب 3، حدیث 1.

2. وسائل الشیعه، جلد 18، ابواب نکاح البهائم، باب 3، حدیث 2.