1ـ نمى توان در گناهان صغیره مجرمین را تعزیر کرد; زیرا نه در سیره حضرات معصومین(علیهم السلام)، و نه فقهاى اسلام، ندیده ایم که مردم را در تمام گناهان صغیره شلاّق بزنند. پس تعزیر فقط در گناهان کبیره جارى مى گردد.

ولى مى توان پاسخ داد که تعزیر منحصر به ضرب نیست، بلکه همان گونه که در کلمات واژه شناسان و فقها گذشت، مراتب مختلفى دارد که ضرب، یک مرحله آن است، و اعراض، قهر، ترک رفت و آمد، توبیخ و سرزنش و مانند آن، مراحل دیگر آن محسوب مى شود، و اجراى این مراحل در گناهان صغیره متصوّر است.

2ـ طبق آنچه در آیه 31 سوره نساء آمده، خداوند متعال گناهان صغیره را مى بخشد.

«اِنْ تَجْتَنِبُوا کَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ وَ نُدْخِلْکُمْ مُدْخَلا کَریماً;

اگر از گناهان بزرگى که از آن نهى مى شوید پرهیز کنید، گناهان کوچک شما را مى پوشانیم; و شما را در جایگاه خوبى وارد مى سازیم.»

وقتى که خداوند گناهان صغیره را مورد بخشش قرار مى دهد، چگونه مى توان در مورد آن تعزیر کرد؟ صاحب جواهر در جلد 41، صفحه 448 به این دلیل اشاره کرده است.

اشکالى که در اینجا به نظر مى رسد این است که، این دلیل کوتاه و اخصّ از مدّعى است، و شامل تمام مصادیق آن نمى شود; زیرا طبق آنچه در آیه شریفه آمده خداوند از گناهان صغیره افرادى مى گذرد که توفیق ترک گناهان کبیره را داشته باشند، امّا آنان که هم آلوده به کبائر هستند، و هم مرتکب صغائر مى شوند، مشمول آیه مذکور نیستند(1). نتیجه این که هیچ یک از دو دلیل صاحب جواهر قانع کننده نیست.

1. خود صاحب جواهر نیز به این اشکال توجّه کرده، و در همان آدرس فرموده: «اما اذا لم یکن مجتنباً لها فلا یبعد التعزیر لها ایضاً; در صورتى که از گناهان کبیره اجتناب نکنند، تعزیر بعید نیست.»