9ـ علاّمه مصطفوى(1)، پس از نقل کلمات عدّه اى از صاحبنظران علم لغت مى گوید:

«و التحقیق ان الاصل الواحد فى المادّة هو الذبّ مع التقویة... و اما النصر و التوفیق و الاعانة و المنع و الردّ و الردع و النزع و المشایقة و التوقیر و التعظیم و التأدیب، فکلّ واحد منها من لوازم الاصل باختلاف الموارد، و قد یراد به التجوّز... و اما التعزیر و التأدیب، فانه من اظهر مصادیق التقویة و الذبّ عن النفس، حیث یذبّ عنه سوء العمل و یهذبه و یهدیه الى الکمال و یربّیه باقتضاء المقام و یمنعه عن الرجوع و تکرار العمل(2);

معناى اصلى ریشه تعزیر دفاع به همراه تقویت نمودن است... و سایر معانى به همین معنى باز مى گردد، و از لوازم آن شمرده مى شود، و یا معنى حقیقى نیست، و امّا تعزیر و تأدیب، از روشنترین مصادیق «تقویت و دفاع» است، زیرا از مجرم در مقابل جرم دفاع مى شود، و او را به کمال هدایت مى کند، و از تکرار جرم باز مى دارد.»

1. علاّمه حسن مصطفوى، از لغت شناسان و به تعبیرى از مفسّران محسوب مى شود، وى در سال 1393 تحقیقات گسترده اى پیرامون کلمات قرآن مجید آغاز کرد، و آن را در چهارده جلد بنام التحقیق فى کلمات القرآن الکریم، در سال 1408 هـ.ق به سامان رساند.

2. التحقیق فى کلمات القرآن الکریم، جلد 8، صفحه 108.