این مطلب از روایت ابو خدیجه استفاده مى شود، توجّه کنید:
9ـ «عَنْ أبى عَبْدِاللّهِ(علیه السلام) قالَ: لَیْسَ لاِمْرَأتَیْنِ اَنْ تَبیتا فى لَحاف واحِد، إلاّ اَنْ یَکُونَ بَیْنَهُما حاجِزٌ. فَاِنْ فَعَلَتا نُهیتا عَنْ ذلِکَ، وَ اِنْ وُجِدَتا مَعَ النَّهْىِ جُلِدَتا کُلُّ واحِدَة مِنْهُما حَدَّاً حَدّاً. فَاِنْ وُجِدَتا اَیْضاً فى لحاف جُلِدَتا، فَاِنْ وُجِدَتا الثّالِثَةَ قُتِلَتا(1);
دو زن حق ندارند شبى را در زیر یک لحاف به صبح برسانند; مگر این که چیزى بین آن دو مانع باشد. و اگر مرتکب چنین خلافى شدند در مرحله اوّل آنها را از این کار باز مى دارند، و نهى از منکر مى شوند، و چنانچه آن کار خلاف را تکرار کردند حاکم شرع آنها را در مرحله دوم شلاّق مى زند، و هر کدام جداگانه مجازات بدنى مى شوند، و اگر براى مرتبه سوم آن را تکرار نمودند، کشته مى شوند!»
بنابراین، نهى از منکر مرحله اى از مراحل تعزیر و یکى از مصادیق آن است.