زنان در هر ماه، به مدّت حدّاقل سه روز، و حدّاکثر ده روز، قاعده مى شوند، و عادت ماهانه عبارت از خونى است که با اوصاف خاصّى که در کتب فقه آمده از رحم زن خارج مى گردد، زن را در چنین حال «حائض» و آن خون را خون «حیض» مى گویند. آیین کنونى یهود و نصارا احکامى ضدّ یکدیگر در مورد آمیزش مردان با چنین زنانى دارند، که براى هر کس حالت استفهام ایجاد مى نماید.
جمعى از یهود مى گویند: «معاشرت مردان با این گونه زنان مطلقاً حرام است; هر چند به صورت غذا خوردن سر یک سفره، و یا زندگى در یک اطاق باشد» مثلاً مى گویند: «جایى که زن حائض بنشیند مرد نباید بنشیند، اگر نشست باید لباس خود را بشوید وگرنه نجس است، و نیز اگر در رختخواب او بخوابد لباس و بدن را باید شستشو دهد».
به طور خلاصه زن را در این مدّت، یک موجود ناپاک و لازم الاجتناب مى دانند.
در مقابل این گروه، مسیحیان هستند که مى گویند: «هیچ فرقى میان حالت حیض و غیر حیض نیست، و همه گونه معاشرت حتّى آمیزش جنسى، با زنان حائض بى مانع است!».
مشرکان عرب، به خصوص آنها که در «مدینه» زندگى مى کردند، کم و بیش به خلق و خوى یهود انس داشته، و با زنان حائض مانند یهود رفتار کرده، و در زمان عادت ماهیانه از آنها جدا مى شدند. همین اختلاف در آیین و افراط و تفریط هاى غیر قابل گذشت، سبب شد که بعضى از مسلمانان از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)در این باره سؤال کنند، در پاسخ آنان این آیه نازل شد.(1)
1. «فقه القرآن» قطب راوندى، جلد 1، صفحه 51 (کتابخانه آیة اللّه مرعشى نجفى، 1405 هـ ق) ـ تفسیر «ابن کثیر»، جلد 1، صفحه 438، ذیل آیه مورد بحث ـ تفسیر «آلوسى»، جلد 2، صفحه 120، ذیل آیه مورد بحث ـ «سنن بیهقى»، جلد 2، صفحه 12، حدیث 1531.
