حرمت جنگ در ماههاى حرام اختصاص به اسلام نداشته، بلکه در زمان انبیاء پیشین هم بوده، و در دوران جاهلیّت هم به آن پایبند بودند. ولى عرب جاهلى با ماههاى حرام و احکام آن بازى مى کرد، به گونه اى که اگر مشغول جنگ با طائفه یا کشورى بود و ماههاى حرام فرا مى رسید و تمایل به ادامه جنگ داشت، با خود مى گفت: «ما امسال در ماههاى حرام مى جنگیم و سال بعد قضا مى کنیم» که قرآن مجید از آن به «نسىء» تعبیر کرده است. به آیه شریفه 37 سوره توبه که به این مسأله اشاره دارد توجّه فرمایید:
«(إِنَّمَا النَّسِىءُ زِیَادَةٌ فِى الْکُفْرِ یُضَلُّ بِهِ الَّذِینَ کَفَرُوا یُحِلُّونَهُ عَاماً وَیُحَرِّمُونَهُ عَاماً لِیُوَاطِئُوا عِدَّةَ مَا حَرَّمَ اللهُ فَیُحِلُّوا مَا حَرَّمَ اللهُ زُیِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمَالِهِمْ وَاللهُ لاَ یَهْدِى الْقَوْمَ الْکَافِرِینَ); تأخیر ماههاى حرام (و جابه جا کردن آنها) فقط، افزایشى در کفر (مشرکان) است; که با آن، کافران گمراه مى شوند; یک سال، آن را حلال، و سال دیگر آن را حرام مى کنند، تا با مقدار ماههایى که خداوند تحریم کرده هماهنگ شود
(و عدد چهار ماه، به پندارشان تکمیل گردد); و به این ترتیب، آنچه را خدا حرام کرده، حلال بشمرند. اعمال زشتشان در نظرشان زیبا جلوه داده شده; و خداوند جمعیّت کافران را هدایت نمى کند».
متأسّفانه آدم هاى هواپرست هنگام مواجهه با موانع قانونى سعى مى کنند به گونه اى قانون را دور زده، و به امیال نفسانى خود برسند.
