مسؤولین محترم در واگذارى منابع و امکانات، مخصوصاً به قشر جوان، سخت گیرى نکنند. در کشور ما زمین موات بسیار است، و در زیر قسمت عمده زمین هاى موات سفره آب وجود دارد، که مى توان با حفر چاه عمیق از آب آن استفاده کرد. این زمین ها را با شرایطى به جوانان واگذار نموده، تا روى آن کار کنند. اگر تمام زمینهاى موات ما آباد شود، قادر خواهیم بود که گندم نیمى از مردم جهان را تأمین کنیم!
از سوى دیگر دانشگاهها جوانان را فقط براى پشت میز نشستن تربیت نکنند، بلکه براى فعّالیّت در مزارع، کارخانه ها، دامداریها و دیگر کارهاى تولیدى تربیت و آماده سازند، تا باز هم مردم ما حماسه بیافرینند. مگر کشور ما نبود که تا چند سال قبل گندم وارد مى کرد، ولى با طرح و برنامه و زحمت و تلاش اکنون نه تنها نیاز داخلى خود را تأمین مى کند، بلکه جزء صادرکنندگان گندم محسوب مى شود. آرى همان ملّت، همان آب، همان خاک، امّا مدیریّتى کارآمد، باعث جهش بزرگى شد، و باز هم خلق این جهش ها ممکن است.
حضرت على(علیه السلام) مى فرماید:
«مَنْ وَجَدَ ماءاً وَتُراباً ثُمَّ افْتَقرَ فَاَبْعَدَهُ اللّهُ; ملّتى که آب و خاک دارد و فقیر شود از رحمت الهى به دور است».(1)
آرى، با وجود امکانات وسیع آب و خاک در کشور، اگر محتاج و نیازمند دیگران شویم از رحمت الهى به دور خواهیم ماند. راستى اگر در زمان واردات گندم با کشورهاى وارد کننده درگیر مى شدیم و آنها واردات گندم را قطع مى کردند چه حادثه اى براى مردم ما رخ مى داد؟
1. بحارالانوار، ج 100، ص 65.
