دو گروه ضربه زیادى به امنیّت جامعه مى زنند، و در حقیقت مرتکب فساد و فتنه مى شوند: یکى شایعه سازان، و دیگرى اراذل و اوباشى که مخلّ به امنیّت اجتماعى اند. آیه شریفه 61 و 60 سوره احزاب به این مطلب اشاره دارد. توجّه فرمایید:
«(لَّئِنْ لَّمْ یَنْتَهِ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِینَ فِى قُلُوبِهِمْ مَّرَضٌ وَالْمُرْجِفُونَ فِى الْمَدِینَةِ لَنُغْرِیَنَّکَ بِهِمْ ثُمَّ لاَ یُجَاوِرُونَکَ فِیهَا إِلاَّ قَلِیلا * مَّلْعُونِینَ أَیْنَمَا ثُقِفُوا أُخِذُوا وَقُتِّلُوا تَقْتِیلا); اگر منافقان و بیماردلان و آنها که اخبار دروغ و شایعات بى اساس در مدینه پخش مى کنند دست برندارند، تو را بر ضدّ آنان مى شورانیم، سپس جز مدّت کوتاهى نمى توانند در کنار تو در این شهر بمانند. و از همه جا طرد مى شوند، و هر جا یافته شوند گرفته خواهند شد و به سختى به قتل خواهند رسید».
دو گروه در مدینه ایجاد فتنه مى کردند:
1ـ عدّه اى از منافقین که کار آنها پخش شایعه بود. گاه مى گفتند: «پیامبر از دنیا رفت» و گاه شایعه مى کردند که: «دشمن به مدینه حمله، و پیامبر را دستگیر کرده است».(1)
2ـ عدّه اى از اوباش، که هر چند در اقلیّت بودند، امّا امنیّت جامعه را برهم مى زدند. آنها براى زنان مسلمان که جهت اقامه نماز مغرب و عشا به مسجد مى آمدند، در بازگشت از نماز ایجاد مزاحمت مى کردند، در تاریکى شب کمین کرده و مزاحم دختران و زنان مى شدند.(2) گویا تاریخ تکرار مى شود، امروزه نیز این دو گروه دشمنان اصلى امنیّت اجتماعى هستند.
قرآن مجید اخطار شدیدى به این دو گروه مى دهد. مى فرماید: اگر شایعه سازان و اوباش دست از فساد و فتنه برندارند، به آنها اعلان جنگ بده، سپس آنها را از شهر اخراج کن، و آنها را هرجا یافتى به سختى به قتل برسان.
قرآن مجید در مقابل فتنه و فساد اجتماعى برخورد شدیدى کرده است; زیرا زندگى در چنان جامعه اى بسیار مشکل است. و لذا براى تحصیل یا حفظ امنیّت جامعه باید هر بهایى را پرداخت. تا آنجا که اسلام به خاطر آن اجازه جنگ با اخلال گران امنیّت اجتماعى را صادر مى کند.
1. تفسیر نمونه، ج 17، ص 426.
2. تفسیر نمونه، ج 17، ص 426.
