از روایات استفاده مى شود که یتیمان بر دو قسمند:
1ـ یتیم هاى ظاهرى معمولى، که پدر یا مادر یا هر دوى آنها را از دست داده اند، که درباره آنها بحث کردیم.
2ـ یتیم هاى معنوى، که از آنها به «ایتام آل محمّد» تعبیر شده است. اینها شیعیانند که دستشان به دامان امامشان نمى رسد. امام به منزله پدر است، و کسى که دستش از دامان پدر کوتاه باشد یتیم است. سرپرستى و کفالت این یتیمان بر عهده علما و دانشمندان دینى است. آنها که در طول تاریخ غیبت حضرت ولى عصر عجل اللّه تعالى فرجه الشریف، ایتام آل محمّد را زیر بال و پر گرفته و در مقابل شبهات دشمن از آنها دفاع کرده، و اجازه نمى دهند که از راه حق منحرف شوند. و بى شک کسانى که سرپرستى این یتیمان را بر عهده دارند، از کافل الایتام نوع اوّل مقامى بس رفیع تر دارند. پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) در مورد یتیم هاى معنوى فرمود:
«اَشَدُّ مِنْ یُتْمِ الْیَتیمَ الَّذى اِنْقَطَعَ عَنْ اَبیهِ یُتْمُ یتیم اِنْقَطَعَ عَنْهُ اِمامُهُ... اَلا فَمَنْ هَداهُ وَاَرْشَدَهُ وَعَلَّمَهُ شَریْعَتَنا کَانَ مَعَنا فِى الرَّفیقِ الاَْعْلى; شدیدتر از یتیمى که پدرش را از دست داده، یتیم (شیعه اى) است که امام خود را از دست داده (و دستش از دامان وى کوتاه است) آگاه باشید کسى که این ایتام معنوى دورافتاده از امامشان را هدایت و راهمایى کند و شریعت اسلامى را به آنها تعلیم دهد، روز قیامت در بالاترین درجات بهشت همراه ماست».(1)
راستى اگر علماى شیعه نبودند و متحمّل این زحمات نمى شدند، و علوم و آثار اهل بیت(علیهم السلام) را نسل به نسل به شیعیان نمى رساندند، و در مقابل بمباران شبهه افکنى ها و دروغها و تهمتهاى دشمنان دانا و نادان از آنان دفاع نمى کردند، اکنون شیعه در کدام وادى، حیران و سرگردان بود؟
دشمن لحظه اى از تبلیغات مسموم و خطرناک خود دست برنمى دارد، و براى رسیدن به اهداف نامقدّس خویش حتّى از دروغ و تهمت ابایى ندارد. نمونه آن یکى از فتاواى اخیر علماى وهابى سلفى تندروست; توجّه کنید:
«ذبیحه یهود و نصارى حلال، امّا ذبیحه شیعه حرام است. زیرا آنها هنگام کشتن حیوان به جاى نام خداوند ذکر یا حسن و یا حسین سر مى دهند!».
متأسّفانه این عالم نما حتّى یک کتاب فقهى شیعه را ندیده است. زیرا در تمامى کتب فقهى شیعه از زمان حضرات معصومین(علیهم السلام) تاکنون، همه فقهاى ما گفتن نام خدا را لازم دانسته، و در هیچ کتابى آنچه ایشان گفته نیامده است. چطور امکان دارد شخص عاقلى چنین سخنى بگوید در حالى که این حکم الهى در متن قرآن مجید آمده است. قرآن که شیعه و سنّى ندارد.
حقیقت این است که آنها از فرط عصبانیّت متوجّه فتاواى دروغین خود نیستند. هنگامى که جوانان وهّابى با معارف سرشار از مهر و عطوفت و منطق و استدلال شیعه آشنا شده و گروه گروه به آن مى پیوندند، آنها عصبانى شده و عنان از کف داده، و چنین سخنان پوچ و بى اساسى بر زبان مى آورند.
1. سفینة البحار، ج 8، ص 742.
