انفال در لغت به معناى اضافات است. نمازهاى مستحبّى را از آن جهت نافله گفته اند که اضافه بر نماز واجب است: کلمه انفال تنها دو بار در قرآن مجید آمده، که آن هم در آیه اوّل سوره انفال است. همان گونه که واژه نافله نیز دو بار در قرآن مجید ذکر شده است:

 

مورد اوّل آن پیرامون فضیلت نماز شب است، که در آیه شریفه 79 سوره اسراء منعکس شده است:

«(وَمِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّکَ عَسَى أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقَاماً مَّحْمُوداً); و پاسى از شب را از خواب برخیز، و قرآن (و نماز) بخوان. این یک وظیفه اضافى براى توست، امید است پروردگارت تو را به مقامى در خورِ ستایش برساند».

مورد دوّم در مورد حضرت ابراهیم(علیه السلام) و نوه اش حضرت یعقوب(علیه السلام) است. به این مطلب، که در آیه شریفه 72 سوره انبیاء آمده، توجّه فرمایید:

«(وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ نَافِلَةً وَکُلّاً جَعَلْنَا صَالِحِینَ); و اسحاق، و ـ علاوه بر او ـ یعقوب را به وى بخشیدیم، و همه آنان را افرادى صالح قرار دادیم».

خداوند به حضرت ابراهیم که تا سن پیرى فرزندى نداشت دو فرزند به نام هاى اسماعیل و اسحاق بخشید و اضافه بر آن دو، نوه اى به نام یعقوب از نسل اسحاق به وى عنایت کرد.

نتیجه این که انفال در لغت و استعمالات قرآنى به معناى اضافات است.

null