نظم در آیات متعدّدى از قرآن مجید مطرح شده، که به عنوان نمونه به آیات 38 تا 40 سوره یس اشاره مى کنیم:
«( وَالشَّمْسُ تَجْرِى لِمُسْتَقَرّ لَّهَا ذَلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ * وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ کَالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ * لاَ الشَّمْسُ یَنْبَغِى لَهَا أَنْ تُدْرِکَ الْقَمَرَ وَلاَ اللَّیْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَکُلٌّ فِى فَلَک یَسْبَحُونَ ) ; و خورشید (نیز براى آنها آیتى است) که پیوسته به سوى قرارگاهش در حرکت است; این تقدیر خداوند توانا و داناست. و براى ماه منزلگاههایى قرار دادیم. (و هنگامى که این منازل را طى کرد) سرانجام بصورت شاخه کهنه (قوسى شکل و زرد رنگ) خرما درمى آید. نه خورشید را سزاست که به ماه برسد، و نه شب بر روز پیشى مى گیرد، و هر یک در مسیر خود شناورند».
تعبیر «یسبحون» از معجزات علمى قرآن مجید است، زیرا هیئت حاکم بر محافل نجومى جهان در عصر نزول قرآن، هیئت بطلمیوس بود، که مى گفت: «خورشید و ماه و دیگر سیّارات منظومه شمسى در فضایى بلورین مانند، میخکوب شده و از خود حرکت مستقلّى ندارند، بلکه آن فضاى بلورین حرکت مى کند و به تبع آن ماه و خورشید نیز در حرکتند».
علم امروز خطّ بطلانى بر نظریّه هیئت بطلمیوس کشیده، ولى قرآن مجید هزار و چهارصد سال قبل بطلان این نظریّه را اعلان کرده، و براى هر یک از ماه و خورشید در مسیر خود، حرکت مستقلّى بیان کرده است.
در آیه 46 سوره روم ـ که به نظام عالم هستى اشاره دارد ـ مى خوانیم:
«(وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ یُرْسِلَ الرِّیَاحَ مُبَشِّرَات وَلِیُذِیقَکُمْ مِّنْ رَّحْمَتِهِ وَلِتَجْرِىَ الْفُلْکُ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ); و از نشانه هاى (عظمت) خدا این است که بادها را بشارتگرانى (براى نزول باران) مى فرستد تا شما را از رحمتش بچشاند (و سیراب کند) و کشتیها به فرمانش حرکت کنند و از فضل او بهره گیرید، شاید شکرگزارى کنید».
