«عبداللّه بن عبّاس» که از دانشمندان امّت بود، مى گوید: امیرمؤمنان على(علیه السلام)سخنى به من فرمود که از هیچ کلامى ـ بعد از کلام رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) ـ به اندازه این سخن بهره نبردم، و آن سخن این بود:
امّا بعد ـ گاه انسان به خاطر رسیدن به چیزى مسرور و خوشحال مى شود که هرگز از دستش نمى رفت!
و گاه به خاطر از دست دادن چیزى ناراحت مى گردد، که هرگز به آن نمى رسید!
شادى تو باید از چیزى باشد که در مسیر آخرت به دست آورده اى و تأسّف تو باید از چیزى باشد که در این رابطه از دست داده اى!
به آنچه از دنیا به تو مى رسد خوشحال مباش!
و بر آنچه از دنیا از دست مى دهى تأسّف مخور و جزع مکن!
و باید همّ و غمّ تو در امورى باشد که بعد از مرگ به آن خواهى رسید!(1)