نه تنها در آن روز که محمّد(صلى الله علیه وآله وسلم) جوان نوخاسته اى بود با تدبیر فوق العاده خود اختلافى را که میان قبائل قریش، بر سر نصب «حجرالاسود» بعد از ماجراى سیل رخ داده بود و بوى خون مى داد، برطرف ساخت و دستور داد سنگ را در وسط پارچه اى گذارده و هر کدام گوشه اى از آن را گرفته و به محلّ نصب آورند و شخصاً آن را در جاى خود گذارد، و غائله را برچید(1): بلکه بعد از هجرت به مدینه در مواردى که ممکن بود از حادثه ساده اى، اختلاف بزرگى به وجود آید، با استفاده از روشهاى بسیار ظریف، زمینه هاى اختلاف را بکلّى برمى چید و با مدیریّت والاى خود، به غائله پایان مى داد.

   مثلا به هنگام ورود به مدینه و استقبال پرشکوه مردم شهر و انتظار هر یک از آنها که پیامبر به خانه او وارد شود، بیم این مى رفت که هرگونه ترجیح در میان افراد و قبائل، وضع شکننده آغاز ورود را به هم ریزد; پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) با یک الهام الهى فرمود: «ناقَتى مأمورَة»(2) (شتر من، خود دستورى دارد که اجراء خواهد کرد!) و ناقه به راه خود ادامه داد تا در کنار خانه «ابوایّوب انصارى» بر زمین نشست و پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) بر او وارد شد و مسأله بدون کمترین ناراحتى پایان یافت!

1ـ سیره «ابن هشام» ج اول، ص 209 و 210.

2ـ سیره «ابن هشام» ج دوم، ص 140.