هنگامى که امیرمؤمنان على(علیه السلام) «محمّد بن ابى بکر» را که از بزرگان یارانش بود به عنوان «والى» و «فرمانده» لشکر مصر منصوب کرد در دستور العملى که به او داد چنین فرمود:
بالهاى (محبّت) خود را براى آنها بگستر، و پهلوى نرمش و ملایمت را بر زمین بگذار!
چهره خویش را براى مردم گشاده دار،
و مساوات را در میان آنها اعمّ از کوچک و بزرگ ـ حتّى در نگاه هایت مراعات کن!
تا نه بزرگان کشور به حمایت بى دلیل تو طمع ورزند، و نه ضعفا در اجراى عدالت از تو مأیوس شوند، چرا که خداوند از بندگان خود در مورد اعمال کوچک و بزرگ، آشکار و پنهان بازخواست خواهد کرد!...
اى محمّد بن ابى بکر! بدان من تو را فرمانده بزرگترین لشکرم، یعنى لشکر مصر، نمودم!
پس بر تو لازم است که با خواستهاى دلت مخالفت کنى و از عقیده ات دفاع نمائى هر چند یک ساعت از عمر تو بیشتر نمانده باشد!
و هرگز خدا را به خاطر رضاى احدى به خشم نیاور که خداوند جاى همه کس را مى گیرد و هیچ کس جاى او را نخواهد گرفت!
نماز را در اوقات خود به جاى آور نه آن که به هنگام بیکارى در انجامش تعجیل کنى امّا به هنگام اشتغال به کارها آن را به تأخیر بیندازى!...
(از منافقان سخت بپرهیز و بر حذر باش، چرا که) پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله وسلم) فرمود: من نه از مؤمن و نه از مشرک بر امّتم نمى ترسم، زیرا مؤمن را ایمانش از خلافکارى باز مى دارد، و مشرک را خدا به خاطر شرکش درهم مى کوبد; تنها از شرّ منافقان بر شما مى ترسم که در دل ایمان ندارند، و به زبان سخنانى مى گویند جالب و دلپسند (تا شما را بفریبند و به اهداف شوم خود برسند ولى از اعمال زشتشان مى توان آنها را باز شناخت.
1ـ نهج البلاغه، عهد نامه محمّد بن ابى بکر(نامه 27).
