قبل از پرداختن به دلایل اتحاد صفات خدا با ذات او، لازم است به یک پرسش جواب دهیم. پرسش این است:

شک نیست که خداوند صفات متعددى دارد مانند: علم، قدرت، ابدیت، ازلیت و... اگر این صفات همگى با ذات او و با هم یکى هستند پس تعدد از کجاست؟ تعدد بدون منشا اختلاف و سرچشمه ممکن نیست. آیا سرچشمه این تعدد از ذات اوست؟ آیا سرچشمه و منشا تعدد صفات به خاطر جهات و جنبه هاى مختلف خود ذات مقدس اوست؟ در حالى که دریافتیم هیچ تعدد و اختلاف جهتى در وجود واحد و یگانه و یکتاى او راه ندارد.

ما پاسخ به این پرسش را در ابتداى بحث صفات خدا گفتیم. در اینجا فقط از جهت آماده شدن براى بحث اتحاد ذات و صفات، آن پاسخ را به صورت خلاصه بیان مى کنیم:

اختلاف و تعدد از ناحیه عقل و فکر و مطالعات ماست. این ما هستیم که آن وجود بى پایان و یگانه نامتناهى را از دریچه هاى مختلف فکر خود بررسى مى کنیم. جهت مختلف دید ما در مشاهده آن ذات نامحدود باعث مى شود که صفات مختلفى را از آن ذات پاک «انتزاع» کنیم.

گاهى از دریچه «توانایى» به آن ذات پاک مى نگریم و در مى یابیم او بر هر چیزى قادر و تواناست. گاهى نیز از دریچه حضور او در هر زمان و مکان به او مى نگریم و در مى یابیم او در هر زمان و هر مکانى حاضر است و مى فهمیم از هر چیزى با خبر و آگاه است. این اختلاف جهت از کجاست؟ در واقع باید گفت: این اختلاف از جهت ذات خداوند نیست زیرا ذات او از هر جهت بى پایان و نامحدود است. اختلاف جهتها به خاطر محدودیت ماست. درک و فهم ما قادر نیست وحدت همه جانبه ذات الهى را، به آن صورت که هست دریابد، و به این علت در حد توان خود سعى مى کند آن ذات را از «دیدهاى مختلف عقلى» بررسى کند. این تلاش ذهن، باز او را به درک جامع و مانعى از خداوند نمى رساند اما به هر حال تا اندازه اى حقیقت را بر انسان آشکار مى کند. بنابراین سرچشمه تعدد و اختلاف در وجود محدود و عقل و تعبیرات ماست ونه در ذات او.