نفى نظریه جبر باعث نمى شود تا نظر مقابل آن یعنى تفویض را بدون نقد و تأمل بپذیریم. نظریه تفویض دچار مشکلات و خطرات شومى است که به تعدادى از آنها اشاره مى کنیم:

1ـ شرک و دوگانه پرستى:

مسئله تنها به قدرت خداوند محدود نمى شود بلکه به دیگر صفات خداوند نیز سرایت مى کند، کسى که قدرت خداوند را محدود مى داند، چون قبلا گفتیم تمام صفات خدا یکى هستند و تعدد و کثرت در ذات خداوند راه ندارد، پس باید هم صفات خداوند را و هم ذات او را محدود بداند. چنین کسى با اعتقاد به محدودیت ذات و صفات خداوند یک موحّد و خداشناس نیست زیرا هم چنان که گذشت اعتقاد به توحید یعنى اعتقاد به خداوند بى پایان نامتناهى از تمام جهات.

3ـ بى نیازى از خداوند:

از لحاظ نظرى غلط است چون با اصل توحید منافات دارد. در مباحث قبل دانستیم; خداوند یک وجود بى نهایت و علت تمام موجودات دیگر است که به دلیل احتیاج معلول به علت، همیشه موجودات به او محتاج هستند بدون آن که او به آنها محتاج باشد. بنابراین، آنچه که باعث شود گمان کنیم احتیاجى به او نداریم یک پندار غلط و بى اساس است. اما از لحاظ عملى غلط است چون بى نیازى از خداوند خود اصل و سرچشمه تمام مفاسد و رذایل اجتماعى است. کسى که خود را از خداوند بى نیاز مى داند سر به طغیان و سرکشى برمى دارد. او دیگر براى هیچ کس و هیچ مقامى احترامى قائل نیست، نه قانون برایش ارزشى دارد و نه حقوق مردم. او اگر ثروتى به دست آورد در کثیف ترین راهها مصرف مى کند و هرگز تصور نمى کند که این ثروت را توانسته به کمک اجتماع بدست آورد و باید براى بهبود وضع اجتماع به کار گیرد. او بى پروا از هر موقعیّتى و موفقیّتى که نصیبش مى شود استفاده مى کند. چنین اعتقادى به گونه اى که گفته شد اصل و مایه تمام انحرافات است.

اما اگر کسى که ایمان دارد هر چه هست از ناحیه خداوند است، معتقد است او مى بخشد و فقط اوست که مى تواند باز گیرد. چنین کسى در هر لحظه و هر «آن» از او مدد مى گیرد تا بتواند به زندگى و حیات خود ادامه دهد. البته، چنین کسى در عین اعتقاد به آزادى اراده خود، صاحب و مالک این اختیار را خداوند مى داند. در این صورت است که هیچ گاه از موقعیت خود سوء استفاده نمى کند و همیشه نیرو و قدرت و ثروت خود را در راهى که خداوند نشان داده به کار مى گیرد.