پس از روشن شدن موضوع عینیت ذات و هستى خداوند، مطلبى که باید توضیح داده شود چگونگى بى نهایت بودن ذات خداوند است. از ابتدا لازم است تذکر دهیم که نهایت داشتن به معنى ناقص بودن است و ناقص بودن به معنى آلوده بودن به عدم است.
ما در مورد خودمان مى گوییم عمر ما محدود است یعنى از تولد آغاز شده و با مرگ پایان مى پذیرد. عمر و زندگى ما محدود است; قبل از تولد نبوده ایم و بعد مرگ هم نخواهیم بود. مثلا صد سال زندگى مى کنیم که قبل و بعد از آن عدم است. این محدود بودن همان آلوده بودن به عدم است و اگر محدود نبود، آلوده به عدم هم نبود.
در مورد خداوند مى گوییم: او هستى مطلق است. هستى مطلق به هیچ صورت آلوده به عدم نیست و هیچ مناسبتى با «عدم و نیستى» ندارد. بنابراین ذات الهى هیچ گونه محدودیت یا آلودگى به
عدم ندارد.
مطلب بالا درباره ذات خداوند است اما در مورد صفات او چه مى توان گفت؟ تمام اوصاف خداوند بازگشت به وجود و هستى مى کنند. علم یک نوع هستى است. قدرت همانند دیگر اوصاف خداوند یک نوع هستى است. حال ذاتى که عین هستى است و هستى آن مطلق است پس اوصاف این ذات نیز عین هستى مطلق است و به هیچ صورت آلودگى به عدم ندارند. تمام کمالات ذات نامتناهى به صورت نامحدود است که حتى نمى توان هیچ قیدى بر آن وارد کرد زیرا هر قیدى بر هستى مطلق، جنبه عدم خواهد داشت. در نتیجه تمام اوصاف خداوند عین ذات او (که هستى مطلق است) هستند و از هر جهت بى نهایت اند بدون اینکه بتوان قیدى در مورد آنها تصور کرد.
اکنون با توجه و درک روشنى از این دو موضوع، عینیت ذات خدا با هستى مطلق و نا محدود بودن آن، پى بردن به یگانگى و یکتایى آن ذات الهى کار آسانى است که در فصل بعد به آن خواهیم پرداخت.
