در کتاب آسمانى ما، قرآن مجید، به این «دو دلیل عقلى»64 اشاره شده است. بیان قرآن مجید به صورت بسیار روشن و در عبارات کوتاه و جامع و مستدل گفته شده است. در این بیانات علم بى پایان خداوند به همه چیز به صورتى واضح و همه فهم آمده است.
قرآن مجید در این باره مانند سایر بحثها، شاهکار عجیب خود را از نظر سهولت بیان همراه با جامعیت و عمق معنا نشان داده است. به عنوان نمونه دو آیه ذیل را که هر کدام اشاره به یکى از دو دلیل مذکور دارد براى خوانندگان گرامى بیان مى کنیم:
1ـ «الا یعلم من خلق و هو اللطیف الخبیر; آیا آن که آفریننده جهان است از اسرار مخلوقات خود با خبر نیست؟ با این که از تمام دقایق آن آگاه است؟ این آیه به دلیل اول اشاره دارد. «و لقد خلقنا الانسان و نعلم ماتوسوس به نفسه و نحن اقرب الیه من حبل الورید; ما انسان را آفریدیم و اسرار و وسوسه هاى درون دل او را مى دانیم (چرا ندانیم با این که) ما نسبت به او از خود او نزدیکتریم!
پیشواى بزرگ اسلام، حضرت امیرالمؤمنین على(علیه السلام)، در سخنان پر ارج خود مى فرماید:
«لم یسبق له حال حالا فیکون اولا قبل ان یکون آخراً; حالات مختلفى به ذات مقدس او دست نداده که اول و آخرى داشته باشد.(هستى او همواره به طور یکسان است)
ایشان در جاى دیگرى مى فرماید:
«علمه بالاموات الماضین کعلمه بالاحیاء الباقین و علمه بما فى السموات العلى کعلمه بما فى الارضین السفلى; علم او از اموات گذشته همچون اطلاع او از زندگان امروز است و اطلاع او از آنچه در آسمانهاى بالاست همچون اطلاع و علم او از آنچه در اعماق طبقات زمین قرار دارد مى باشد.
2ـ
