مسأله 1712ـ احتیاط واجب آن است که به فقیر بیشتر از مخارج سالش و کمتر از یک صاع (تقریباً سه کیلو) داده نشود.

مسأله 1713ـ هرگاه به جاى یک صاع، نصف صاع از جنس خوب بدهد بطورى که قیمتش به اندازه یک صاع جنس معمولى باشد، کافى نیست و اگر آن را به قصد قیمت فطره هم بدهد اشکال دارد.

مسأله 1714ـ انسان نمى تواند نصف صاع را از یک جنس (مثلاً گندم) و نصف صاع را از جنس دیگر (مثلاً جو) بدهد، مگر این که مخلوط آن دو غذاى معمول آن محل باشد.

مسأله 1715ـ مستحبّ است در دادن زکات فطره خویشاوندان محتاج را بر دیگران مقدّم دارد و بعد همسایگان نیازمند را و مستحبّ است اهل علم و فضل را اگر نیازى داشته باشند بر غیر آنها مقدّم بشمرد.

مسأله 1716ـ هرگاه به گمان این که کسى فقیر است به او فطره دهند و بعد معلوم شود فقیر نبوده، مى تواند آن مال را پس بگیرد و به مستحق بدهد و اگر پس نگیرد باید از مال خودش فطره را بدهد و اگر از بین رفته باشد، در صورتى که گیرنده فطره مى دانسته آنچه را گرفته زکات فطره است، باید عوض آن را بدهد و در غیر این صورت عوض بر او واجب نیست و اگر دهنده فطره در تحقیق حال فقیر کوتاهى نکرده باشد بر او هم چیزى نیست.

مسأله 1717ـ به کسى که ادّعاى احتیاج مى کند نمى توان زکات فطره داد، مگر آن که اطمینان حاصل گردد که او فقیر است، یا لااقل از ظاهر حالش گمان پیدا شود و یا بداند سابقاً فقیر بوده و رفع فقر او ثابت نشده باشد.