مسأله 113ـ کافر یعنى کسى که خدا، یا پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) را قبول ندارد، یا براى خدا شریکى قرار مى دهد بنابر احتیاط نجس است، هرچند به یکى از ادیان آسمانى، مانند آیین یهود و نصارى ایمان داشته باشد.
مسأله 114ـ کسانى که به خدا و پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) ایمان دارند، ولى وسوسه هایى براى آنها پیدا مى شود و به مطالعه و تحقیق مى پردازند پاکند و این وسوسه ها ضررى ندارد.
مسأله 115ـ کسى که ضرورى دین اسلام یعنى چیزى را که همه مسلمانان مى دانند (مانند معاد روز قیامت و واجب بودن نماز و روزه و امثال آن) را منکر شود، چنانچه ضرورى بودن آن را بداند، کافر است و اگر در ضرورى بودن آن شک دارد کافر نیست، ولى احتیاط مستحبّ آن است که از او اجتناب شود.
مسأله 116ـ آنچه در بالا درباره نجس بودن کافر گفته شد، تمام اجزاى بدن او حتّى مو و ناخن را شامل مى شود.
مسأله 117ـ کسى که در جامعه اسلامى زندگى مى کند و از اعتقادات او خبر نداریم، پاک است و جستجو و تفتیش لازم نیست و نیز در جوامع غیر اسلامى چنانچه افرادى باشند که معلوم نباشد مسلمان هستند یا کافر، پاکند.
مسأله 118ـ بچّه هاى كفّار به حكم آنها هستند و بچّه هاى مسلمانان حتّى بچّه اى كه فقط پدرش مسلمان باشد پاك است ولی اگر فقط مادرش مسلمان است احتیاط آن است که از او اجتناب کنند.
مسأله 119ـ هرگاه کسى ـ پناه بر خدا ـ به خدا، یا پیامبر(صلى الله علیه وآله) یا یکى از ائمّه معصومین(علیهم السلام) یا فاطمه زهرا(علیهم السلام) دشنام و ناسزا گوید یا عداوت داشته باشد، کافراست.
مسأله 120ـ کسانى که در حق على(علیه السلام) و سایر امامان(علیهم السلام) غلوّ کنند; یعنى، آن بزرگواران را خدا بدانند یا صفات مخصوص خدایى براى آنها قائل باشند، کافرند.
مسأله 121ـ کسانى که عقیده به وحدت وجود دارند یعنى مى گویند در عالم هستى یک وجود بیش نیست و آن خداست و همه موجودات عین خدا هستند و کسانى که معتقدند خدا در انسان، یا موجود دیگرى حلول کرده و با آن یکى شده، یا خدا را جسم بدانند احتیاط واجب، اجتناب از آنهاست.
مسأله 122ـ تمام فرقه هاى اسلامى پاکند، مگر آنها که با ائمه معصومین(علیهم السلام)عداوت و دشمنى دارند و خوارج و غُلات، یعنى غلوکنندگان در حق ائمّه(علیهم السلام).
