مسأله 927ـ در هر رکعت بعد از قرائت، یک رکوع واجب است، یعنى به اندازه اى خم شود که اگر بخواهد کف دستها را به زانو بگذارد بتواند، بلکه احتیاط واجب آن است که کف دستها را بر زانو بگذارد.
مسأله 928ـ کسى که دست یا زانوى او با دیگران تفاوت دارد، مثلاً دستش خیلى بلند است که اگر کمى خم شود به زانو مى رسد، یا زانویش خیلى پایین است چنین کسى باید به اندازه معمول خم شود.
مسأله 929ـ کسى که نماز نشسته مى خواند براى رکوع باید بقدرى خم شود که بگویند رکوع کرده است.
مسأله 930ـ خم شدن باید به قصد رکوع باشد، بنابراین اگر بدون این قصد خم شود نمى تواند آن را رکوع حساب کند، بلکه باید بایستد و به قصد رکوع خم شود.
مسأله 931ـ در رکوع واجب است ذکر بگوید، ذکر رکوع بنابر احتیاط واجب سه مرتبه «سُبْحانَ اللّهِ» یا یک مرتبه «سُبْحانَ رِبِّىَ الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِهِ» است که باید به عربى صحیح گفته شود و مستحبّ است آن را سه یا پنج یا هفت مرتبه تکرار کند.
مسأله 932ـ در موقع ذکر واجب باید بدن آرام باشد و براى ذکر مستحب نیز اگر آن را به قصد ذکر رکوع مى گوید آرام بودن بدن لازم است.
مسأله 933ـ هرگاه در موقعى که مشغول ذکر واجب است کسى به او تنه بزند، یا به علّت دیگرى بدن از آرامش بیرون رود، باید بعد از آرام گرفتن دوباره ذکر را بگوید، ولى حرکات مختصر اشکال ندارد.
مسأله 934ـ هرگاه ذکر را قبل از رسیدن به حدّ رکوع و آرام گرفتن بدن بگوید باید آن را بعد از آرام گرفتن اعاده کند، حتّى اگر عمداً این کار را کند احتیاط این است که نماز را نیز بعداً اعاده نماید.
مسأله 935ـ هرگاه پیش از تمام شدن ذکر واجب عمداً سر از رکوع بردارد نمازش باطل است و اگر سهواً باشد چنانچه پیش از خارج شدن از حال رکوع متوجّه شود باید در حال آرامى بدن دوباره ذکر را بگوید و اگر بعد از آن که از حال رکوع خارج شد متوجّه گردد، نمازش صحیح است.
مسأله 936ـ کسى که نمى تواند به اندازه رکوع خم شود اگر بتواند باید به چیزى تکیه کند و رکوع نماید و اگر آن هم ممکن نشود باید به هر اندازه که ممکن است خم شود و اگر هیچ نتواند خم شود باید رکوع را به صورت نشسته انجام دهد، و اگر آن هم ممکن نشود در حال ایستاده با سر اشاره مى کند و اگر این را هم نتواند به نیّت رکوع چشمها را بر هم مى گذارد و ذکر را مى گوید و به نیّت برخاستن از رکوع چشمها را بازمى کند.
مسأله 937ـ هرگاه کسى مى تواند رکوع کند امّا به خاطر بیمارى یا علّت دیگرى نمى تواند به اندازه ذکر واجب توقّف کند باید پیش از آن که از حال رکوع خارج شود ذکر واجب را بگوید هرچند بدن آرام نباشد و اگر نتواند، در حال برخاستن ذکر را تمام کند.
مسأله 938ـ هرگاه کسى بر اثر پیرى خمیده شده، یا به خاطر بیمارى یا به علّت دیگر به حالتى شبیه رکوع درآمده، باید در موقع نماز آن قدر که مى تواند کمر را براى قرائت راست کند و اگر نمى تواند قدرى کمر را قبل از رکوع راست کند سپس به حال رکوع در آید و اگر آن هم ممکن نشود براى انجام رکوع کمى بیشتر خم شود، به شرط این که از حالت رکوع خارج نگردد و اگر آن هم ممکن نشود احتیاط این است که هم با سر اشاره کند و هم قصد کند که آن حالتش جزء رکوع باشد.
مسأله 939ـ رکوع از واجبات رکنى است که اگر ترک شود یا در یک رکعت دو رکوع یا بیشتر به جا آورد نماز باطل است خواه عمداً باشد یا از روى سهو و فراموشى.
مسأله 940ـ بعد از تمام شدن رکوع، واجب است راست بایستد و بعد از آرام گرفتن بدن به سجده رود و اگر عمداً این کار را ترک کند نمازش باطل است، امّا اگر از روى سهو باشد اشکالى ندارد.
مسأله 941ـ هرگاه رکوع را فراموش کند و پیش از سجده اوّل یا میان دو سجده، یا قبل از آن که پیشانى براى سجده دوم به زمین رسد متوجّه شود، باید برگردد و بایستد و بعد به رکوع رود.
مسأله 942ـ مستحبّ است پیش از رفتن به رکوع در حالى که راست ایستاده «اللّهُ اَکْبَرُ» بگوید و در حال رکوع زانوها را عقب دهد و پشت را صاف نگه دارد، گردن را بکشد و مساوى پشت نگه دارد و میان دو قدم نگاه کند و بعد از آن که از رکوع برخاست و راست ایستاددرحالى که بدن آرام است بگوید: «سَمِعَ اللّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ».
مسأله 943ـ در احکام رکوع فرقى بین نماز واجب و مستحب نیست، حتّى زیادى رکوع بنابر احتیاط واجب.
