مسأله 136ـ نجس بودن چیزى از سه راه ثابت مى شود: اوّل آن که انسان یقین پیدا کند، ولى گمان حتّى گمان قوى کافى نیست; بنابراین، غذا خوردن در بعضى از اماکن عمومى که گاه انسان گمان قوى به نجس بودن آنها دارد جایز است، مگر آن که یقین به نجاست پیدا کند. دوم آن که «ذوالید» یعنى کسى که چیزى در اختیار اوست (مانند صاحب خانه و فروشنده و خدمتکار) خبر دهد که آن چیز نجس است. سوم دو نفر عادل و یا حتّى یک نفر گواهى دهد.

مسأله 137ـ هرگاه چیزى پاک بوده شک دارد نجس شده است یا نه، پاک است و اگر چیزى قبلاً نجس بوده شک دارد پاک شده یا نه، نجس است.

مسأله 138ـ هرگاه مى داند یکى از دو ظرف، یا دو لباس که هر دو قابل استفاده اوست نجس شده و نداند کدام است باید از هر دو اجتناب کند، امّا اگر مثلاً نداند لباس خودش نجس شده، یا لباس شخص بیگانه اى که مورد استفاده او نیست، اجتناب لازم نمى باشد.

مسأله 139ـ افراد وسواسى نباید به علم و یقین خود در طهارت و نجاست توجّه کنند، بلکه باید ببینند افراد معمولى درچه مورد یقین به طهارت یانجاست پیدا مى کنند و به همان ترتیب عمل کنندوبراى ترک وسواس،بهترین راه، بى اعتنایى است.

مسأله 140ـ احتیاط زیاد از حد در مسأله طهارت و نجاست از نظر شرع کار پسندیده اى نیست، بلکه اگر سبب وسواس گردد اشکال دارد.

مسأله 141ـ هرگاه گمان کند چیزى نجس شده، تفحّص و جستجو و سؤال کردن لازم نیست و اگر جستجو موجب وسواس گردد، آن هم اشکال دارد.

مسأله 142ـ مستحبّ است علاوه بر رعایت مسائل مربوط به طهارت و نجاست، نظافت و پاکیزگى در بدن و لباس و خانه و مسکن و مرکب و تمام محیط زندگى رعایت شود ، همان گونه که پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) و ائمّه هدى(علیهم السلام) رعایت مى فرمودند.