جمله معروف « سخنى که از دل برخیزد بر دل نشیند » در حقیقت بیان یک واقعیت دقیق و لطیف روانى است که در طریق نفوذ در دیگران مى توان بعنوان یک اصل اساسى از آن بهره بردارى نمود .
زیرا مى دانیم زبان و گفتار ترجمان فکر و عقیده است ، این را هم مى دانیم که ارزیابى گفتارها بوسیله مقیاس ایمان گوینده به آن تعیین مى گردد ، چه اینکه ایمان عمیق یک فرد متفکر ، به یک مسأله ، حاکى از ریشه دار بودن آن مسأله و مطالعه وى و قدرت استدلالاتى که به آن منتهى شده مى باشد .
بنابراین جاى تعجب نیست که میزان ایمان شنونده نسبت به یک سخن با میزان ایمان گوینده ارتباط نزدیک داشته باشد . ممکن است کسى مطلبى بگوید ظاهراً بسیار عالى و خوب ولى از لحن او پیدا باشد که خودش به آن چندان ایمان ندارد ، مطمئناً این وضع ، چنین فکرى را در شنونده بوجود مى آورد که باید در این مطلب به ظاهر عالى خللى وجود داشته باشد ولى بعکس اگر مطلبى که ظاهر آن چندان قابل قبول نباشد از کسى که اهل فکر است صادر شود و قراین چنان نشان دهد که او ایمان قاطع و راسخى نسبت به این سخن دارد این وضع حس کنجکاوى و دقت افراد را نسبت به آن برمى انگیزد و آنها را نسبت به سخن مزبور خوشبین مى سازد .
این موضوع نیز قابل دقت است که ایمان نداشتن به یک مطلب چیزى نیست که انسان بتواند با گفتارهاى تصنعى آن را بکلى بپوشاند بخصوص اینکه سخن ـ بر خلاف بسیارى از اعمال ـ مملو از ریزه کاریهایى است که روح احساسات و فکر گوینده خواه ناخواه از خلال آن تجلى خواهد کرد .
و اگر مى بینیم عمل شخص به گفته خود یکى از عوامل مهم تأثیر سخن شمرده شده آن هم بخاطر خاصیت درون نمایى عمل است زیرا سخن ممکن است نشانه عقیده نباشد اما عمل شخص غالباً نشانه عقیده و اعتقاد اوست .
