گاه مى شود که این عمل مذموم با اعمال مذموم دیگر آمیخته مى شود و قیافه خود را بکلى از دست مى دهد و یا در صورت یک عمل خداپسندانه جلوه مى کند .
مثلا بعضى افراد بعنوان گریز از غیبت مى گویند : « مى ترسم توضیح بدهم غیبت شود » ! یا از این بالاتر مى گویند : « افسوس که شرع زبان ما را بسته است » ! یا اینکه « شرع اجازه نمى دهد وگرنه گفتنیها را مى گفتم » !
اینگونه افراد نه فقط تلویحاً مرتکب غیبت مى شوند ، بلکه بواسطه مبهم گذاردن موضوع ، سوء ظن مخاطب را نسبت به همه چیز ، درباره شخص مورد نظر برمى انگیزند ، و اى بسا موضوع را خیلى بزرگتر از آنچه هست نشان دهند علاوه بر همه اینها مرتکب « ریاکارى » نیز شده اند ، و به این ترتیب دو عمل زشت را بطور خطرناکى به هم مى آمیزند .
یا اینکه در لباس دلسوزى مى گویند : « بیچاره فلان کس پایش لغزید و مرتکب فلان گناه شد ، خدا او را بیامرزد » !
در این مورد نیز « ریا » و « غیبت » با هم آمیخته شده است .
یا اینکه در مقام « خودنمایى » مى گوید : « الحمد لله که من مبتلا به شراب و مواد مخدر و . . . مانند فلان کس نشدم ، راستى اگر خدا انسان را حفظ نکند کار مشکل مى شود ، دام سخت است مگر یار شود لطف خدا . . . ! » .
و به این ترتیب « غیبت » و « ریا » و « خودستایى » را یکجا مرتکب مى شود !
یا اینکه مى گوید : « من تمام این مطالب را جلو خودش هم گفته ام و یا خواهم گفت » !
و به این ترتیب راه « حمل به صحت » را نیز مى بندد و غیبت خود را با این « استدلال واهى » ـ که هیچگونه تأثیرى در ماهیت غیبت ندارد ـ مؤکدتر و غلیظ تر مى سازد .
