افرادى که دروغ مى گویند نه تنها به دیگران اطمینان ندارند چون آنها را هم مثل خودشان فرض مى کنند ; بلکه به خودشان هم اطمینان ندارند ، چون به واقعیت همه چیز ، حتى به میزان توانایى قدرت خویش در برابر مشکلات و حوادث مختلف زندگى ، به عزم و اراده خود در مورد انجام کارها ، ظنین هستند .
در کلمات قصار امیر مؤمنان على(علیه السلام) مى خوانیم :
« اِیّاکَ وَمُصادَقَةَ الْکَذّابِ فَاِنَّهُ کَالسَّرابِ ! یُقَرِّبُ عَلَیْکَ الْبَعِیدَ وَیُبَعِّدُ عَلَیْکَ الْقَرِیبَ »(1)
از دوستى با دروغگو برحذر باش چرا که او مثل سراب است ، دور را در نظر تو نزدیک ، و نزدیک را دور مى سازد .
گرچه این موضوع یعنى دگرگون ساختن چهره واقعیتها ، نسبت به معاشرین دروغگو گفته شده ولى این حالت بر اثر عادت به دروغ ، در خود شخص دروغگو نیز پیدا مى شود و نسبت به واقعیتها و حقایق مربوط به خود و دیگران متزلزل و ظنین مى گردد و این یکى از دردناک ترین حالاتى است که براى انسان در زندگى پیدا مى شود .
1 . نهج البلاغه ، کلمات قصار ، شماره 38 .