1 - سرمشق خوبى در زندگى ابراهیم و کسانى که با او بودند براى شما وجود داشت، در آن هنگام که به قوم (مشرک) خود گفتند ما از شما و آنچه غیر از خدا مى پرستید بیزاریم!
2 - (آرى) براى شما در زندگى آنها اسوه حسنه (و سرمشق نیکویى) بود، براى کسانى که امید به خدا و روز قیامت دارند; و هر کس سر پیچى کند (به خویشتن ضرر زده است، زیرا) خداوند بى نیاز و شایسته ستایش است.
3 - مسلماً براى شما در زندگى رسول خدا سرمشق نیکویى بود، براى آنها که اُمید به رحمت خدا و روز رستاخیز دارند و خدا را بسیار یاد مى کنند.
4 - هیچ قومى را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند نمى یابى که با دشمنان خدا و رسولش دوستى کنند، هر چند پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشاوندانشان باشند; آنان کسانى هستند که خدا ایمان را بر صفحه دلهایشان نوشته، و با روحى از ناحیه خودش آنها را تقویت فرموده، و آنها را در باغهایى از بهشت وارد مى کند که نهرها از زیر (درختانش) جارى است، جاودانه در آن مى مانند; خدا از آنها خشنود است و آنان (نیز) از خدا خشنودند، آنها «حزب اللّه»اند، بدانید «حزب الله» پیروز و رستگارند.
5 - اى کسانى که ایمان آورده اید! با قومى که خداوند آنان را مورد غضب قرار داده دوستى نکنید!
6 - مردان و زنان با ایمان ولىّ (ویار و یاور) یکدیگرند; امر به معروف و نهى از منکر مى کنند; نماز را بر پا مى دارند; و زکات را مى پردازند; و خدا و رسولش را اطاعت مى کنند; بزودى خدا آنان را مورد رحمت خویش قرار مى دهد; خداوند توانا و حکیم است!
7 - خداوند، ولىّ و سرپرست کسانى است که ایمان آورده اند; آنها را از ظلمتها، به سوى نور خارج مى سازد; (امّا) کسانى که کافر شدند، اولیاى آنها طاغوتها هستند که آنها را از نور، به سوى ظلمتها بیرون مى برند; آنها اهل آتشند و همیشه در آن خواهند ماند.
8 ـ اى کسانى که ایمان آورده اید تقواى الهى پیشه کنید و (همیشه) با صادقان باشید!
