1 ـ و هر کس از یاد خدا روى گردان شود شیطان را به سراغ او مى فرستیم پس همواره قرین اوست ـ و آنها [= شیاطین] این گروه را از یاد خدا باز مى دارند در حالى که گمان مى کنند هدایت یافتگان حقیقى آنها هستند! ـ تا زمانى که (در قیامت) نزد ما حاضر شود مى گوید: اى کاش میان من و تو فاصله مشرق و مغرب بود; چه بد همنشینى بودى!

2 ـ کسى از آنها مى گوید: «من همنشینى داشتم ـ که پیوسته مى گفت آیا (به راستى) تو این سخن را باور کرده اى ـ که وقتى ما مردیم و به خاک و استخوان مبدّل شدیم، (بار دیگر) زنده مى شویم و جزا داده خواهیم شد؟! ـ (سپس) مى گوید آیا شما مى توانید از او خبرى بگیرید؟ ـ اینجاست که نگاهى مى کند، ناگهان او را در میان دوزخ مى بیند ـ مى گوید: به خدا سوگند نزدیک بود مرا (نیز) به هلاکت بکشانى! ـ و اگر نعمت پروردگارم نبود، من نیز از احضار شدگان (در دوزخ) بودم!

3 ـ و (به خاطر آور) روزى را که ستمکار دست خود را (از شدّت حسرت) به دندان مى گزد و مى گوید: «اى کاش با رسول (خدا) راهى برگزیده بودم! ـ اى واى بر من، کاش فلان (شخص گمراه) را دوست خود انتخاب نکرده بودم! ـ او مرا از یاد آورى (حق) گمراه ساخت بعد از آن که (یاد حق) به سراغ من آمده بود!» و شیطان همیشه خوار کننده انسان بوده است!