شرق به هر حال باید خود را آماده قطع پیوندهاى غلط اقتصادى خود را از غرب کند، و روابط جدیدى بر اساس صحیح، همچون روابط دو تاجر مستقل، بر اساس احترام متقابل، نه به معناى زندگى انگلى و اتکالى یک فرد مستمند به یک ثروتمند خودخواه، برقرار سازد.
تدریجاً دروازه هاى باز خود را به روى مصنوعات غرب ببندد، و افراد را به مصرف مصنوعات داخلى تشویق نماید، و در صورت لزوم از هر گونه امساک و روزه دارى در این قسمت مضایقه نکند، و این وضع را تا آن جا ادامه دهد که توازن کاملى میان «صادرات و واردات صنعتى» آنها به وجود آید، و این رقم وحشتناک برترى واردات صنعتى بر صادرات به «صفر» برسد.
براى این کار باید آن چنان موج تبلیغات نیرومندى در سراسر شرق به راه بیفتد که همه این حقیقت را به وضوح دریابند که وابستگى فعلى به مصنوعات غرب یک نوع زندگى انگلى شرم آور است، و این نوع زندگى علاوه بر ذلت و سرافکندگى و زبونى پایانش مرگ است. این نوع زندگى هرگز براى یک انسان آزاده مایه افتخار نیست، و شایسته نیست.
به عکس مصرف کردن مصنوعات داخلى افتخار بزرگى محسوب مى شود، هر چه این مصنوعات از نظر ظاهر برابر با انواع مشابه خارجى خود نباشد.
این مبارزه باید تا بیرون راندن کامل «گرگهاى استعمار» ادامه یابد.
ممکن است کسانى تصوّر کنند این انزواى اقتصادى عملى نیست و باعث فلج شدن اجتماعات امروز شرق که از فرق تا قدم در مصنوعات غربى فرو رفته اند، خواهد شد.
ولى تجربه پاسخ قاطعى به این گونه پندارهاى غلط و آمیخته به ضعف و زبونى مى دهد. چین کمونیست این نقشه را به طور کامل پیاده کرده، و نه تنها دروازه هاى باز خود را به روى مصنوعات بیگانه، بدون موازنه، بسته است بلکه از نظر سیاسى و فرهنگى نیز در یک نوع انزواى شدید قرار گرفته. با این حال نه تنها این انزوا از قدرت و سرعت پیشرفت او نکاسته، بلکه غرور ملّى آنها را براى یک سازندگى اجتماعى همه جانبه، زنده ساخته، تا آن جا که کشور آنها ـ على رغم همه مشکلاتى که از طرف دولتهاى استعمارى براى آنان فراهم مى گردد ـ به صورت یکى از نیرومندترین و زنده ترین کشورهاى جهان در آمده است.
این امر نشان مى دهد که ترس و وحشت از چنین انزوایى به کلّى بى اساس است.
اشتباه نشود مردود بودن رژیم سیاسى یا اقتصادى چین از نظر ما مانع از توجّه به جنبه هاى مثبت جنبش اجتماعى آنها نخواهد شد. ولى به هر حال اجراى این طرح (طرح بیرون ریختن صنایع بیگانه) در شرایط فعلى زندگى مردم شرق نیازمند به «فداکارى فراوان» است، همان فداکارى که مردم ژاپن کردند، همان فداکارى که مردم روسیه عقب مانده تزارى، و چین منزوى کردند.
آنها مى گفتند هر چه نداریم باید نپوشیم، نخوریم، نخریم و از آن استفاده نکنیم. این شعارى است که گفتنش آسان است امّا انجامش به همان مقدار مشکل.
