یادش به خیر آن روزها که «فرهنگستان» کذایى آستین بالا زده بود که لغات اجنبى را (البته منظور لغات عربى بود) از محیط ادبیات فارسى بیرون کند و زبان مادرى ما را فارسى خالص (ببخشید پارسى سره) نماید، آرى در همان روزها «کلمات لاتیتى» برق آسا وارد زبان ما مى شد، گویا این کلمات مى خواستند خلأى را که بر اثر خروج «کلمات عربى» بوجود آمده بود پر کنند!
عجیب این که کلماتى که هزار سال پیش وارد زبان ما شده بود پس از این اقامت طولانى هنوز «بیگانه» محسوب مى شدند ولى کلمات لاتیتى که چند روز قبل وارد شده بودند چنان «آشنا» مى نمودند که هیچ گونه احساس «غربتى» از وجود آنان نمى شد.
به دلیل این که هرگز حساسیّتى روى آنها نشان نمى دادند.