در این جا حتماً عده اى به ما ایراد مى کنند، که چرا شما این قدر بدبین هستید؟! انسان نباید «فال بد» بزند، باید خوشبین بود، باید به روى زنگى بخندیم تا زندگى هم به روى ما بخندد، کى فردا را دیده است؟
و آنگهى مگر نمى دانید که کنفرانسها و کمیسیونهاى خلع سلاح به طور مرتب تشکیل مى شود، زعماى جهان نیز ـ مانند همه عقلا و متفکّران ـ فهمیده اند که ادامه وضع کنونى، و این مسابقه تسلیحاتى، خطرناک است، و بهترین نشانه هاى آن همان کنفرانسها و کمیسیونهاى پرجوش و خروش «خلع سلاح» مى باشد.
آنها هم این مقدار حسن نیت و عقل دارند.
شاید ان شاء الله در آینده نزدیکى مذاکرات خلع سلاح به جاى خوبى برسد، و دولتهاى بزرگ و کوچک متّفقاً تصمیم بگیرند کلیه سلاحهاى سبک را به دریا، یک دریاى عمیق مانند اقیانوس کبیر! بریزند، و سلاحهاى موشکى را هم که ازکار انداختن و نابود کردن آن در کره زمین کار مشکلى است به این آسمان بى کران خدا بفرستند و در آن پهنه بى انتها نابود سازند، و «دنیا» را از شر عفریت جنگ براى همیشه آسوده و راحت سازند! آیا به عقیده شما راستى چنین روزى دور است؟!
ولى ما ناچاریم با صراحت به این حقیقت تلخ اعتراف کنیم نه تنها چنین روزى دور به نظر مى رسد، بلکه با توجّه به مسیرى که فعلا بشر در آن قرار گرفته است محال است، و حتى خوشبین ترین افراد را، در صورتى که نخواهند واقعیّات ناگوار و آزار دهنده موجود را نادیده بگیرند، مأیوس مى سازد.
مگر این که از هم اکنون مسیر زندگى فعلى کنونى بشر عوض شود و بر اساسى غیر از آنچه اکنون بر آن قرار دارد زندگى نوین دیگرى بنا کند.
زیرا سالیان درازى است که مسأله «خلع سلاح» به عنوان یک «آرزو»! در میان دولتهاى بزرگ و کوچک دنیا مطرح است، ولى هرگز از دایره حرف یک قدم هم فراتر نرفته است، سهل است، سال به سال بلکه روز به روز این مسابقه خطرناک تسلیحاتى وارد مرحله تازه ترى شده است.
دولتهاى بزرگ همیشه از اختراع سلاحهاى مخوف تازه سخن مى گویند، و به وجود آن افتخار مى کنند. دولتهاى کوچک هم به تحریک دولتهاى بزرگ سلاحهاى کهنه و قدیمى و از گردش خارج شده آنها را به قیمت «هستى» خود خریده، خود را بیش از پیش مجهز مى سازند.
کارخانه هاى اسلحه سازى تمام وقت کار مى کنند و مجال سرخاراندن و قبول سفارش هاى جدید را ندارند.
خلاصه شرایط طورى جور شده که اگر یک ملّت هم بخواهد خود را از این مسابقه اى که در راه «استقبال از مرگ» میان ملّتهاى جهان در گرفته کنار بکشد ممکن است به قیمت نابودى او تمام شود، و لذا منطق «تا وضع جهان چنین است باید این روش را ادامه داد» براى همه موجه به نظر مى رسد!
جالب توجّه این که جلسات کنفرانسهاى خلع سلاح به صورت کاملا مضحکى که آثار شوخى بودن از سر تا پاى آن مى بارد در آمده است:
مثلا خبرگزاریها در روز 23 آبان ماه سال گذشته، خبر دادند که جلسه کنفرانس خلع سلاح تشکیل گردید و این جلسه درست پس از یک دقیقه و هشت ثانیه! (آرى 68 ثانیه!) تعطیل گردید زیرا طرفین هیچ طرح تازه اى براى خلع سلاح نداشتند ارائه بدهند! (و اگر هم مى دادند کسى گوشش بدهکار نبود).
ضمناً هیچ قرینه اى هم در کار نیست که وضع این جلسات در آینده نزدیک بهتر از آن خواهد بود که در گذشته بوده، تا از این طریق بتوان امیدى به آینده خلع سلاح پیدا کرد.
لابد مى پرسید پس این دستگاه طویل و عریض کنفرانسها و کمیسیونهاى خلع سلاح براى چه منظورى است؟
به عقیده ما این کار «بى حکمت» هم نیست:
اوّلا، «اثر معنوى» یا صحیحتر «اثر روانى» دارد، زیرا لااقل عده زیادى از افراد خوش باور به خیال این که راستى زعما و سران دنیا به فکر خلع سلاح عمومى و تخفیف تشنجهاى بین المللى و محو نام جنگ از قاموس جهان هستند فعلا خواب آسوده دارند!
ثانیاً، سران بزرگ جهان مى توانند قیافه جنگ طلبانه خود را در پشت این ماسک صلح طلبى ریاکارانه، از انظار مخفى دارند، و این خود کلّى مصلحت و فایده در بر دارد!
ثانیاً، با همین کنفرانسها و کمیسیونهاى بى مصرف درب دهان افرادى که تمدّن ماشینى کنونى را به باد انتقاد مى گیرند لااقل گرفته مى شود، چه این که قیافه صد درصد انسانى و مسالمت آمیز تمدّن ماشینى در لابلاى سخنان دل انگیز سخن سرایان این کنفرانسها به خوبى مى درخشد، و این نیز مزید بر فواید سابق است و فواید دیگرى که این خامه ناتوان از شرح آن البته عاجز است.
