آخرین تحقیقات علمى و فلسفى به ما مى گوید که جهان «آفرینش» یک واحد بزرگ بیش نیست و این همه اشکال گوناگون و رنگهاى مختلف، «خلقت» به یک «اصل» باز مى گردد.
رسالت بزرگ علم و فلسفه این است که آن اصل اساسى را کشف کند و به همین دلیل هر قدر دامنه علم و دانش بشر وسعت مى یابد یک نواختى قوانین جهان و وحدت آنها آشکارتر مى شود.
جامعه انسانیّت هم یک «واحد بزرگ» بیش نیست، هر قدر بسوى وحدت پیش برود به اصالت و واقعیت خود نزدیکتر شده، و هر قدر با ایجاد مرزهاى مصنوعى به اجزاى بیشترى تقسیم گردد از حقیقت دور افتاده است!
به همین جهت با پیشرفت و تکامل جوامع انسانى، حکومتهاى محلى که از بقایاى دوران عقب ماندگى است، از طریق اتحاد، یا پیمانهاى مختلف، به هم پیوسته و جوامع بزرگترى را تشکیل مى دهند.
خلاصه این که جوامع پیشرفته همواره به سوى وحدت مى روند، زیرا واحدهاى بزرگتر امکانات زیادترى براى ترقى و تکامل دارند.
اسلام نه تنها پایه مسائل فکرى و عقیده اى را بر اساس «توحید و وحدت» گذارده، بلکه در مسائل اجتماعى و سیاسى و اقتصادى نیز اصل «توحید و وحدت» زیر بناى اجتماع اسلامى را تشکیل مى دهد.
اسلام مرزهاى «جغرافیائى» و «نژادى» و «طبقاتى» را در هم کوبید، و بر ویرانه هاى آنها، جامعه واحدى که تمام انسانها ـ بدون استثنا ـ مى توانستند در آن شرکت کنند بنا نهاد، حتى اگر روزى افراد انسان ـ آن طور که آرزو دارند ـ همه کرات منظومه شمسى را تسخیر نمایند دامنه این جامعه واحد اسلامى در آن جا نیز گسترده خواهد شد.
اسلام اگر مى خواست روى «نژاد عرب» تکیه کند، آن چنان که سنت جاهلیت و طرز تفکّر مردم آن روز بود، و بدبختانه امروز هم به صورت دیگرى عنوان شده، هرگز عالمگیر نمى شد و امروز پیروان آن نزدیک به هفتصد میلیون نفر نمى رسید، سهل است، امکان توسعه هم نداشت.
و اگر مى خواست تنها روى مرزهاى «حجاز» تکیه نماید امروز در میان ریگهاى روان این سرزمین سوزان دفن شده بود.
و یا اگر نماینده یک طبقه خاص اجتماع، (مثلا طبقه فئودالها) بود با از میان رفتن آنها از بین رفته بود.
ولى اسلام همه این آثار پراکندگى و نفاق را پشت سر گذاشت و اصل توحید در مدّت کوتاهى آن چنان کشور وسیع و قدرتمند با تمدّنى عالى و خیره کننده بوجود آورد که تا آن روز در جهان سابقه نداشت.
