بعضى تعجّب مى کنند که چرا در عصر ما هر روز آتش جنگ از یک یا چند نقطه جهان زبانه مى کشد:
هنوز آتش جنگ در «کره» خاموش نشده در «ویتنام» روشن مى شود.
و هنوز در ویتنام خاموش نشده از قلب الجزایر و کنگو سر مى زند.
و هنوز در آنجا خاموش نشده خاورمیانه را در کام خود فرو مى بلعد.
مردم جهان آرزوى روزى را دارند که انسان متمدّن عصر فضا حتى یک گلوله هم شلیک نکند. در حالى که هم آن «تعجب» بى جاست و هم این «آرزو» بى مورد است، و تمدّن ماشینى آن چنان با «جنگ» آمیخته شده، که تفکیک میان آن دو مانند تفکیک حرارت و سوزش از «آتش» است.
اجازه بدهید این موضوع را با تجزیه و تحلیل روشن ترى تشریح کنیم: