قسمت مهمّى از صنایع سنگین کشورهاى غربى را «صنایع جنگى» و کارخانه هاى عظیم اسلحه سازى تشکیل مى دهد و میلیونها نفر کارگر و کارمند و کارشناس و مهندس در این کارخانه ها کار مى کنند. و رقم بزرگى از درآمد این دولتها از طریق فروش انواع سلاح جنگى تأمین مى گردد.
بدیهى است براى این که این کارخانه ها نخوابد، و این همه کارگر و کارشناس و مهندس بى کار نشوند، و به عواید سرشار این دولتها نیز لطمه اى وارد نگردد، باید این «فرآورده هاى صنعتى»! به هر طریق ممکن، مصرف شود.
یعنى الزاماً باید آتش جنگ را در نقاط مختلف «روشن» نگاه داشت تا این کارخانه ها «خاموش» نگردد.
مثلا همین جنگ چند روزه خاورمیانه که به تحریک و تشویق و رقابت سردمداران تمدن غرب روى داد و مصیبت بزرگى براى بشریّت بوجود آورد و آثار نفرت انگیز آن مسلماً تا سالیان دراز باقى خواهد ماند، براى صاحبان کارخانه هاى اسلحه سازى، «موفقیت بزرگ و کم نظیرى» بود زیرا چندین میلیارد دلار! (یعنى معادل بودجه چندین سال کشور ایران) سلاحهاى جنگى در این مدّت کوتاه نابود گشت، و به دنبال آن سفارش «پارتیهاى جدیدى» به کارخانه ها داده شد!
کدام تجارت باازرش به این داغى و درآمدش این قدر سرشار است؟!
و اگر از دریچه چشم «شرقیها» به این موضوع ـ موضوع تجارت اسلحه ـ نگاه کنیم باید گفت: کشورهاى شرقى پر ارزش ترین منابع زیر زمینى خود را در برابر مبلغ ناچیزى در اختیار «غربیها» مى گذارند و سپس بر مى گردند و همان مبلغ را نیز در برابر یک مشت آهن پاره خطرناک (و احیاناً سلاحهایى که با پیدایش سلاحهاى مدرن از گردش خارج شده است) به خود آنها باز مى گردانند.
یعنى «همه چیز» خود را با «هیچ» معامله مى کنند چه معامله پربرکتى؟! تازه یک «منت ابوابجمعى» هم به ضمیمه آن تحویل مى گیرند.
و با توجّه به این حقیقت دلیل ندارد غربیها طرفدار خاموش شدن آتش جنگ در جهان باشند.
پس براى برچیدن بساط جنگ از جهان، نخست باید بساط این تمدّن ماشینى را (به صورت کنونى) برچیده، طرح نوین و صحیحى به جاى آن ریخته شود.
بنابراین آرزوى آمدن روزى که حتى یک گلوله هم در دنیا شلیک نشود مساوى است با آرزوى گرسنه ماندن جمعى کارگر و ورشکست عده اى سرمایه دار غربى و آن هم چیزى است که اظهار آن زبان گوینده اش را مى سوزاند. این در مورد «مصنوعات جنگى».
