مسأله 264- مشعرالحرام، که نام دیگرش «مُزْدَلَفَه» و «جُمَعْ» مى باشد، محلّ معروفى است میان منى و عرفات (و حدود آن مابین کوه مِأزَمَیْن و حِیاضْ و وادى مُحَسَّر مى باشد) و واجب است بر کسانى که حج به جا مى آورند بعد از وقوف به عرفات به آنجا کوچ کنند و احتیاط آن است که در صورت امکان، کوچ کردن به مشعر را به تأخیر نیندازند.
مسأله 265- وقوف از طلوع صبح تا طلوع آفتاب در مشعرالحرام واجب است، بلکه احتیاط واجب آن است که شب را نیز در آنجا بماند و مقدارى ذکر خدا بگوید و واجب است براى تمام اینها نیّت کند و قصد قربت داشته باشد.
مسأله 266- هرگاه بدون عذر شرعى قبل از طلوع فجر از مشعر کوچ کند و به منى برود اگر جاهل باشد چیزى بر او نیست و اگر از روى عمد باشد گناه کرده و باید یک گوسفند کفّاره بدهد; ولى حجّ او صحیح است.
مسأله 267- وقوف در مشعر الحرام رکن است و هر کس عمداً آن را ترک کند حجّ او باطل مى شود.
مسأله 268- اگرچه ماندن تمام فاصله میان طلوع صبح تا طلوع آفتاب در مشعر الحرام واجب است (و حتّى ماندن در شب عید نیز بنابرا احتیاط، واجب مى باشد) ولى هرگاه شب را به تنهائى در آنجا بماند براى صحیح بودن حجّ او کافى است، امّا همانطور که گفتیم اگر عمداً باشد گناه کرده و یک گوسفند کفّاره دهد.
مسأله 269- براى چند طایفه جایز است مقدار مختصرى در مشعر توقّف کنند و سپس به منى بروند.
1- زنان. 2- بیماران. 3- پیرمردان. 4- تمام افراد معذور. به این ترتیب که کسانى که عذرى دارند مقدارى از شب را در مشعر توقّف کنند، سپس از آنجا کوچ کرده به منى بروند; بنابراین پیرمردان، بیماران، کودکان و تمام اشخاصى که براى پرستارى یا راهنمائى باید همراه آنها باشند و آنها که مى ترسند در ازدحام جمعیّت صبح روز عید اذیّت شوند مى توانند شبانه (بعد از مقدارى توقّف در مشعر الحرام و ذکر خدا) به منى بروند و همان شب نیز رمى جمره عقبه کنند; ولى احتیاط مستحب آن است که قبل از نصف شب از مشعر حرکت نکنند. و راهنمایان اگر بتوانند بعد از رساندن نفرات به مشعر براى وقوف بازگردند، احتیاط آن است که برگردند.
