مسأله 127- گرفتن ناخن دست یا پا، حتّى گرفتن یک ناخن یا بعضى از آن، بر مُحرِم حرام است، ولى اگر ناخن آسیب دیده و ماندنش ضرر دارد، یا مایه ناراحتى شدید است مى تواند آن را قطع کند.
مسأله 128- هرگاه گرفتن ناخن از روى فراموشى یا ندانستن مسأله بوده باشد چیزى بر او نیست، و اگر از روى عمد باشد کفّاره گرفتن هر ناخن یک مدّ طعام است (حدود 750 گرم) و هرگاه تمام ناخن دستها را بگیرد کفّاره آن یک گوسفند است، همچنین اگر تمام ناخنهاى دست و پا را در یک مجلس بگیرد کفّاره آن یک گوسفند است، امّا اگر ناخن دستها را در یک مجلس و ناخن پاها را در مجلس دیگر بگیرد، کفّاره آن، دو گوسفند است.
مسأله 129- تفاوتى در گرفتن ناخنها با قیچى و ناخن گیر و حتّى با دندان نیست.
مسأله 130- در صورت اضطرار و ناچارى مى تواند ناخن را بگیرد، ولى احتیاط واجب آن است که همان کفّاره را بدهد.
مسأله 131- هرگاه مُحرِم به فتواى کسى (یا به نقل فتوا توسّط شخصى) ناخن خود را در حال احرام بگیرد، و خون بیاید یک گوسفند کفّاره بر فتوا دهنده واجب مى شود، بلکه بنا بر احتیاط اگر خون هم نیاید یک گوسفند واجب است.