مسأله 225- سعى صفا و مروه از واجبات «عمره تمتّع» و «حج» است، و منظور از آن رفت و آمد میان این دو کوه کوچک است، از «صفا» به سوى «مروه» مى رود، و از «مروه» به «صفا» باز مى گردد، تا هفت دور تمام شود (رفتن از یکى به دیگرى یک دور حساب مى شود.)
بنابراین چهار بار از صفا به مروه مى رود و سه بار آن، باز مى گردد و دفعه چهارم باز نمى گردد و مجموعاً هفت دور مى شود.
مسأله 226- هر کس عمداً تمام هفت دور یا قسمتى از آن را ترک کند اگر در عمره تمتّع بوده باشد، و نتواند قبل از وقوف به عرفات آن را جبران کند، احتیاط واجب آن است که حجّ خود را مبدّل به إفراد کند یعنى نیّت حجّ إفراد کند و اعمال حج را تمام نماید و سال آینده نیز حجّ تمتّع را اعاده کند.
و اگر سعى را عمداً در حج ترک کند و بموقع آن را جبران ننماید حجّ او باطل مى شود، و باید سال آینده دوباره حج را به جا آورد.
مسأله 227- اگر ترک سعى از روى جهل و نادانى نسبت به مسأله بوده باشد احتیاط واجب آن است که همان حکم عمد را، که در مسأله قبل گفته شد، اجرا کند; امّا اگر سهواً و از روى فراموشى سعى را ترک کند باید هر وقت یادش آمد برگردد و آن را به جا آورد، هرچند بعد از ماه ذى الحجّه باشد، و اگر برگشتن براى او مشقّت دارد، نائب مى گیرد تا براى او به جا آورد، و در این مدّت چیزى بر او حرام نیست.
مسأله 228- هرگاه عمداً زیادتر از هفت مرتبه سعى را به قصد سعى واجب به جا آورد سعى او باطل است، و اگر سهواً یک دور یا کمتر یا بیشتر اضافه کند و بعد به خاطرش بیاید اعتنا نمى کند و سعى او صحیح است، و نیازى ندارد که مقدار زیادى را تا هفت دور تمام کند; بلکه احتیاط ترک این کار است.
مسأله 229- هرگاه از روى ندانستن مسأله چیزى بر هفت دور اضافه کند نیز حکمش مانند عمد است; یعنى سعى را از نو به جا مى آورد.
مسأله 230- هرگاه از روى سهو و فراموشى چیزى از سعى را کم کند، خواه قبل از اتمام چهار دور باشد یا بعد از آن، هر وقت به خاطرش آمد کمبود را به جا مى آورد، و سعى او صحیح است، و اگر از مکّه خارج شده، یا به وطن بازگشته، و برگشتن به مکّه براى او مشقّت دارد نائب مى گیرد، و کفّاره اى هم ندارد; هرچند کارهائى را که بر مُحرِم حرام است انجام داده باشد.
مسأله 231- هرگاه قبل از تقصیر گمان کند سعى خود را کامل کرده باید به این گمان قناعت نکند و تحقیق نماید و اگر فکرش به جائى نرسید، مقدارى را که اطمینان به انجامش ندارد، به جا آورد; و اگر بدون تحقیق تنها به گمان این که سعى خود را کامل کرده، تقصیر کند (موى سر را کوتاه کند و ناخن بگیرد) و بعد از آن با همسر خود نزدیکى نماید احتیاط واجب آن است که علاوه بر تکمیل سعى خود یک گاو قربانى کند (قربانى را اگر بتواند در مکّه و اگر نتواند در شهر خود ذبح مى کند.)
مسأله 232- هرگاه مشغول سعى صفا و مروه است، و مقدارى از آن را انجام داده - خواه کم باشد یا زیاد - و وقت نماز فرا رسد سعى را قطع مى کند، و نماز را به جا آورده، سپس باقیمانده سعى را انجام مى دهد.
مسأله 233- هرگاه حاجت ضرورى براى او یا یکى از برادران و خواهران دینى پیدا شود مى تواند سعى را قطع کرده، و به دنبال آن برود، بعد که برمى گردد از همان جا که رها کرده ادامه دهد و سعى او صحیح است. همچنین کسى که خسته شود مى تواند براى استراحت در وسط سعى بنشیند، و بعد برخیزد و ادامه دهد (خواه در صفا باشد یا در مروه یا در میان این دو.)
مسأله 234- هرگاه مشغول سعى باشد و به خاطرش بیاید که نماز طواف را انجام نداده برمى گردد، و نماز طواف را نزد مقام ابراهیم مى خواند، سپس سعى را از همان جا که رها کرده ادامه مى دهد.
مسأله 235- احتیاط آن است در غیر مواردى که در بالا گفته شد موالات در سعى را مراعات کند، یعنى هفت دور را بدون فاصله زیادى پشت سر هم به جا آورد.
