مسأله 236- در سعى چند چیز واجب است:

اوّل: نیّت - واجب است «سعى» را با «قصد» و براى رضاى خدا انجام دهد، و همین اندازه که اجمالاً بداند چه مى کند، و براى حج یا عمره سعى مى نماید کافى است، و گفتن به زبان لازم نیست.

دوم: شروع از «صفا» و سوم: ختم کردن به «مروه» است (صفا و مروه چنانکه گفته شد دو کوه کوچک است نزدیک مسجدالحرام که هنگام بیرون آمدن از مسجدالحرام «صفا» در طرف راست و «مروه» در طرف چپ قرار دارد، بنابراین حاجى نخست به طرف صفا آمده و از آن شروع مى کند.)

رفتن از صفا به مروه یک دور و بازگشت از آن، دور دوم حساب مى شود، بنابراین دور هفتم به مروه ختم مى شود.

مسأله 237- باید تمام فاصله میان این دو کوه را بپیماید و با توجّه به این که در حال حاضر قسمتى از دامنه این کوه پوشانیده شده همین اندازه که سربالائى را بپیماید کافى است، بنابراین لازم نیست به قسمت لخت کوه برود، و پاى خود را به آن بچسباند، و کارهاى وهن آورى که بعضى عوام انجام مى دهند انجام دهد.

چهارم: باید سعى صفا و مروه هفت مرتبه تمام باشد نه کمتر و نه بیشتر و اگر عمداً کم و زیاد کند سعى او باطل است، و اگر سهواً باشد، در صورت نقصان، قبل از فوت موالات، کامل مى کند; و در صورت زیادى، ضررى ندارد.

پنجم: سعى میان صفا و مروه باید از طریق معمول باشد، بنابراین اگر قسمتى از سعى را از داخل مسجد الحرام، یا فضاى بیرون انجام دهد، درست نیست همچنین سعى از طبقه بالا که امروز ساخته شده و بالاتر از دو کوه صفا و مروه قرار دارد مشکل است، مگر این که ضرورت شدیدى باشد و نتواند سعى را در طبقه پائین به جا آورد، در این صورت سعى در طبقه بالا جایز است.

ششم: واجب است هنگام رفتن به مروه، رو به مروه باشد، و هنگام برگشتن به صفا، رو به صفا باشد، و اگر به عکس باشد، یعنى موقع رفتن به سوى مروه پشت به آن کرده عقب عقب برود، یا روى دست راست یا دست چپ حرکت کند اشکال دارد، ولى این مسأله نباید موجب وسواس شود، همین اندازه که مطابق معمول حرکت کند کافى است، هرچند صورت خود را به راست و چپ برگرداند، یا مثلاً براى ملاحظه همراهان گاهى به عقب سر نگاه کند.

هفتم: براى صحّت سعى احتیاط واجب آن است که لباس شخص سعى کننده و آنچه همراه خود دارد غصبى نباشد، و نیز احتیاط ستر عورت در مردان و حجاب شرعى در زنان است.

مسأله 238- لازم نیست سعى را بلافاصله بعد از طواف و نماز آن به جا آورد، بلکه اگر خسته باشد یا هوا گرم باشد مى تواند آن را تا شب به تأخیر اندازد، و حتّى بدون خستگى و گرما نیز جایز است، ولى تأخیر آن تا فردا بدون ضرورت جایز نیست; امّا اگر تأخیر انداخت گناه کرده و سعى او باطل نخواهد شد.