مسأله 63- نیّت احرام چنین است که قصد مى کند امورى را که بعداً به آن اشاره مى شود بر خود حرام بشمرد و به دنبال آن به اعمال عمره یا حج بپردازد، و کافى است با در نظر گرفتن این معنى به زبان یا در قلبش بگوید: «احرام مى بندم براى عمره تمتّع از حجّ واجب (یا مستحب) براى خودم (یا براى کسى که از طرف او نیابت دارم) قربة الى اللّه» و منظورش از احرام مى بندم، بناگذارى بر تحریم کارهاى مزبور بر خویش است.
و در احرام حج مى گوید: «احرام مى بندم براى حجّ واجب قربة الى اللّه» و در عمره مفرده مى گوید: «احرام مى بندم براى عمره مفرده قربة الى اللّه.»
مسأله 64- لازم نیست نیّت را بر زبان جارى کند بلکه کافى است چنین قصدى در دل او باشد، ولى بهتر است علاوه بر قصد باطنى بر زبان نیز جارى سازد.
مسأله 65- منظور از قصد قربت، قصد جلب رضاى خدا و قرب به ذات پاک او است، و باید در همان حال، قصد انجام مناسک عمره یا حج را داشته باشد، و بهتر است از همان اوّل تعیین کند که قصد عمره دارد، یا حج، و منظورش مثلاً «حَجّة الاسلام» است (یعنى حجّ واجب به خاطر استطاعت) یا «حجّ مستحب»، یا «حجّ نذرى،» یا «نیابت»، ولى اگر از اوّل نیّت احرام کند به این قصد که نوع عمل را بعداً تعیین نماید نیز مانعى ندارد.
مسأله 66- هرگاه در موقع نیّت احرام و تحریم آنچه بر مُحرِم حرام است بر خویش، نیّت شکستن بعضى از اینها را داشته باشد (مثل این که در همان موقع در حال سفر باشد و بدون ضرورت زیر سقف اتومبیل یا هواپیما باشد) براى احرام او خالى از اشکال نیست. و اگر در آغاز، نیّت ترک همه را داشته باشد، و بعد از احرام بستن نیّت او عوض شود، و یا بعضى از آن اعمال را مرتکب گردد، ضرر به احرام او نمى زند، هرچند در مواردى باید کفّاره بدهد.
مسأله 67- دانستن امور مزبور به طور مشروح لازم نیست بلکه کافى است اجمال آنها را بداند.
