مسأله 140- مُحرِم نباید مو از بدن خود جدا کند، خواه با تراشیدن باشد یا قیچى کردن، یا کندن به هر وسیله دیگر، خواه شخصاً این کار را انجام دهد، یا دیگرى را وادارد که او را اصلاح نماید، حتّى یک مو از بدن جدا کردن جایز نیست، و فرقى میان اعضاى بدن نمى باشد.
مسأله 141- شانه زدن موى سر و صورت اگر بداند سبب جدائى موها مى شود جایز نیست، بلکه احتیاط آن است که در حال احرام از شانه کردن موها خوددارى کند، و هنگام خاراندن بدن نیز باید مواظب باشد موئى جدا نشود.
مسأله 142- هرگاه داشتن مو سبب بیمارى گردد، یا ناراحتى شدید تولید کند، جایز است آن را زایل کند، ولى کفّاره دارد، و کفّاره آن در مسأله آینده مى آید.
مسأله 143- هرگاه عمداً سر خود را بتراشد، یا موهاى زیر هر دو بغل یا یکى را زایل کند، کفّاره آن یک گوسفند است، ولى اگر از روى ضرورت سر خود را بتراشد مخیّر است میان یک گوسفند، یا سه روز روزه، یا اطعام شش فقیر به هر کدام دو مدّ طعام (تقریباً یک کیلو و نیم) و احتیاط واجب آن است که در زایل کردن موى زیر بغل نیز همین کفّاره را بدهد، امّا اگر مقدارى از موى سر یا صورت یا زیر گلو یا زیر بغل و مانند آن را زایل کند، یک فقیر را اطعام نماید کافى است.
مسأله 144- اگر از روى ندانستن مسأله، یا فراموشى و غفلت موى بدن را زایل کند کفّاره ندارد، و هرگاه در موقع وضو و غسل دست بر بدن بکشد و موهائى کنده شود چیزى بر او نیست، امّا اگر بدون هدفى دست بر سر و صورت یا بدن بکشد و موهائى از او جدا شود احتیاط واجب آن است که مقدارى غذا به فقیر دهد.
مسأله 145- مُحرِم نمى تواند مو از بدن دیگرى زایل کند خواه طرف مقابل مُحرِم باشد یا غیر مُحرِم، خواه با تیغ باشد یا قیچى، یا وسیله دیگر (ولى این کار کفّاره ندارد) بنابراین در منى به هنگام بیرون آمدن از احرام، افراد مُحرِم نمى توانند سر دیگران را بتراشند، یا اصلاح کنند، بلکه باید اوّل خودشان از احرام بیرون آیند و بعد چنین کنند.
