مسأله 257- دومین واجب از واجبات حج وقوف عرفات است. «عرفات» بیابانى است در حدود بیست کیلومترى مکّه که امروزه به صورت نیمه مشجّر درآمده، و واجب است حجّاج بعدازظهر روز نهم ذى الحجّه را در آنجا بمانند.
مسأله 258- احتیاط آن است که از اوّل ظهر روز نهم تا غروب آفتاب، در آنجا توقّف کند، خواه سواره باشد یا پیاده، در حال حرکت باشد یا نشسته، در حال بیدارى باشد و یا مقدارى خواب و مقدارى بیدارى، و مستحبّ است در این مدّت مشغول به ذکر خدا و توجّه به ذات پاک او و توبه و دعا و نیایش باشد، و فضیلت دعا و نیایش در این مکان و این زمان بى نظیر است.
مسأله 259- وقوف در عرفات عبادت است و باید با نیّت و قصد قربت همراه باشد، و نیّت آن عبارت خاصّى ندارد و همین مقدار که در دل قصد کند کافى است.
مسأله 260- هرگاه قبل از غروب آفتاب از عرفات کوچ کند، اگر از روى فراموشى یا ندانستن مسأله باشد چیزى بر او نیست، ولى اگر عمداً باشد گناه کرده و باید یک شتر در منى قربانى کند (و اگر نتواند شتر قربانى کند باید هیجده روز، روزه بگیرد) و در هر صورت حجّش صحیح است.
مسأله 261- هرگاه قبل از غروب آفتاب دوباره به عرفات بازگردد و تا غروب در آنجا بماند سپس کوچ کند کفّاره اى بر او واجب نیست.
مسأله 262- گرچه وقوف در عرفات در تمام وقتى که در بالا گفته شد واجب است و ترکش گناه مى باشد، ولى از ارکان حج نیست، بلکه رکن حج فقط مقدارى از این مدّت است، یعنى اگر کسى تنها مقدارى از ظهر تا غروب را در عرفات توقّف کند حجّش صحیح است، و اگر عمداً تمام این مدّت را ترک کند حجّ او باطل خواهد بود.
مسأله 263- کسى که موفّق به درک وقوف در عرفات از ظهر تا غروب نشود واجب است مقدارى از شب عید را هرچند کم باشد در آنجا توقّف کند; بنابراین اگر بر اثر موانع، زمانى به عرفات برسد که مردم از آنجا کوچ کرده باشند مقدارى از شب را مى ماند به شرط این که قبل از طلوع آفتاب روز عید خود را به مشعر الحرام برساند و این را «وقوف اضطرارى عرفات» مى گویند.
و اگر موفّق به این وقوف اضطرارى در عرفات نیز نشد یعنى نتوانست چیزى از شب را در آنجا بماند کافى است که مقدارى از وقوف مشعر الحرام را، که بعداً اشاره خواهیم کرد، درک کند که در این صورت نیز حجّش صحیح است.
