Biz sünnülərin məşhur kitablarında yuxarıda qeyd olunan rəvayətlərlə ziddiyyətli olan digər iki rəvayətin varlığını heç də inkar etmirik. Birinci dəstədən olan rəvayətlər Peyğəmbəri-Əkrəm (səlləllahu əleyhi və alih)-in dəstəmaz alan zaman öz ayaqlarını yuduğunu deyir, digər rəvayətlər isə deyir ki, nə ayaqlarını yudu, nə də məsh çəkdi; əksinə, o həzrət ayaqqabıların üstünə məsh çəkmişdir!
Lakin üsul elmində isbat edilmiş olan bu qaydanı unut­maq olmaz: əgər bir məsələ barəsində iki qism rəvayət bir-birilə ziddiyyətdə olarsa, əvvəlcə onların dəlalət baxı­mından təzadlarını aradan qaldırmaq, yə’ni onları elə təfsir və izah etmək lazımdır ki, hər ikisi (əlbəttə, ürfi dərk me’yarlarına uyğun olaraq) bir-birinə uyğun gələ bilsin.
Amma onların bir-biri ilə uyğunlaşdırılması, tə­zad­­larının aradan qaldırılması, ümu­miy­yət­lə mümkün ol­maz­­sa, onda Allahın Kitabı ilə müqayisə edilməlidir, yə’­ni hansı biri Qur’anla uyğun olsa, onu əxz, digərini isə tərk etmək lazımdır. Bu qanun mö’təbər dəlillər vasitə­silə sübuta yetmişdir.
Buna əsasən, «məsh» və «ğəsl» (ayağın yuyulması) rəva­yət­ləri arasındakı ixtilafı aradan qaldırmaq üçün belə demək olar ki, Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih) məsh vəzifəsini dəs­təmazda yerinə yetirir, sonra ayaqlarının pak olması üçün bə’zən onları yuyur, amma bunu dəstəmazın bir his­sə­si hesab etmirdi. Bu səhnəni görən ravilərdən bə’zi­lə­ri də belə təsəvvür etmişdilər ki, ayaqların yuyul­ması dəs­təmazın bir hissəsidir.
Şiələrin arasında da çoxları bu işi görür: dəstəmaz vəzifəsini, yə’ni məshi yerinə yetirdikdən sonra, paklıq məqsədi ilə öz ayaqlarını tər-təmiz yuyurlar.
Bu iş havanın istiliyinə görə yanları bağlı ayaqqa­bı­lardan yox, nə’leyndən istifadə edilən mühitlərdə daha zəruri nə­zərə çarpır. Çünki nə’leyn ayaqları toz-torpaq­dan, aludə­lik­lərdən tam şəkildə qoruyub saxlaya bil­mir.
Hər bir halda, vacib vəzifə olan məsh ilə, ayaqların adi şə­kil­də yuyulması ayrı- ayrı məsələlər olmuş­dur.
Belə bir ehtimal da verilə bilər ki, nəss müqabilində ictihad etmək fəqihlərin bir qrupunu, ayaqların yuyul­ma­sı­na dair fətva verməyə vadar etmiş və onlar belə fikir­ləş­mişlər ki, ayaqların çirki yalnız yumaqla pak­lanıb aradan gedə bilər. Bundan sonra da «Maidə» surəsinin məs­hə göstəriş verən ayəsinin zahiri mə’nasını tərk etmişlər. Sün­nü alimlərinin bə’ziləri (yuxarıdakı bəhs­lərdə qeyd olun­duğu kimi) belə demişlər: Yaxşı olar ki, ayaqlarda olan aludəliklərə görə, onu yuyaq və bu iş də məsh kafi deyildir.