Hər kəs islam tarixini araşdırıb dərindən tədqiqat aparsa, başa düşəcəkdir ki, çox təəssüflər olsun ki, elm və təqva simvolu, Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih)-ə hamıdan yaxın və islamın ən böyük müdafiəçisi olan Əli (əleyhis-salam)-a qarşı çoxlu hörmətsizliklər, yaramaz hərəkətlər rəva görüldü, onun dostları tarixdə misli görünməmiş ən ağır təzyiqlərə, işgəncə və əzab-əziyyətlərə mə’ruz qaldılar. Bu cinayətlərin hamısı da özlərini Peyğəmbər səhabəsi adlandıranlar tərəfindən edilirdi.
Nümunə olaraq aşağıdakıları qeyd edirik.
a) Əli ibni Cəhim Xorasani öz atasına lə’nət göndərirdi. Camaat bunu görüb soruşurlar: «Nə üçün belə edirsən?» Dedi: «Çünki mənim adımı Əli qoymuşdur!»[1]
b) Müaviyə şəhərlərdəki işçilərinə bir fərmanda belə yazdı: «Hər kəs Əbu Turabın (Əlinin) və Əhli-beytin fəzilətlərini çox nəql etsə, bizim amanımızdan xaricdir (onun malı və canı hədərdir).» Bu fərmanın ardınca xətiblər bütün minbərlərdə aşkar şəkildə Əli (əleyhis-salam)-a lə’nət göndərməyə, ondan bizarlıq etməyə, ona və ailəsinə yersiz və nalayiq sözlər deməyə başladılar.[2]
v) Bəni-üməyyə tayfası bir uşağa Əli adıqoyulmasını eşitsəydilər, dərhal onu qətlə yetirirdilər. Bu sözü Sülmət ibni Şəbib, Əbu Əbdir-Rəhman Əqqəridən nəql etmişdir.[3]
q) Zəməxşəri və Süyuti belə nəql etmişlər: «Bəni-üməyyənin hakimiyyəti dövründə təqribən 70 mindən artıq minbərdə Əli (əleyhis-salam)-a lə’nət göndərirdilər, bu da Müaviyənin özündən qoyduğu bir sünnə idi!»[4]
ğ) Ömər ibni Əbdül-Əziz bu çirkin bid’ətlərin, cümə namazının xütbələrində Əli (əleyhis-salam) -a lə’nət göndərmələrinin qadağan olunmasına dair fərman verdikdə, məscid əhlinin fəryadı yüksəldi, onlar Ömər ibni Əbdül-Əzizə dedilər: «Sünnəni tərk etdin, sünnəni tərk etdin![5]»
Halbuki, onların mö’təbər kitablarındakı səhih rəvayətlərə uyğun olaraq Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih)buyurmuşdur:
مَنْ سَبَّ عَلِیًّا فَقَدْ سَبَّنِی وَ مَنْ سَبَّنِی فَقَدْ سَبَّ اللهَ
Hər kəs Əlini söysə (yaramaz, nalayiq sözlər desə), məni söymüşdür; hər kəs də məni söysə, Allahı söymüşdür.[6]
[1] «Lisanul-mizan», 4-cü cild səh.210.
[2] «Ən-nəsaihul-kafiyə», səh.72.
[3] «Təhzibul-kəmal», 20-ci cild, səh.429; «Siyəru ə’lamin-nübəla», 5-ci cild, səh.102
[4] «Rəbiul-əbrar», 2-cild, səh.186; «Ən-nəsaihul-kafiyə», səh.79 (Süyuti)
[5] «Ənnəsaihul-kafiyə», səh.116; «Təhniətüs-siddiqil-məhbub», səh.59.
[6] Hakim bunu səhih bilmiş, Zəhəbi də təsdiq etmişdir (Müstədrəküs-səhiheyn, 3-cü cild, səh.121)