İslami rəvayətlərdə təqiyyə məsələsi geniş şəkildə qeyd edilmiş­dir. Nümunə üçün bunu qeyd edirik:
İbni Əbu Şeybənin «Müsnəd» kitabı sünnü alim­lərinin istinad etdiyi məşhur kitablardandır. O, nəql edir ki, Müsəyləmeyi-Kəzzab Peyğəmbəri-Əkrəm (səlləllahu əleyhi və alih)-in səhabələrindən ikisi öz ərazisində tutdu, onlardan soruşdu: «Mənim Allah tərəfindən peyğəm­bərliyə gön­də­ril­miş olduğuma şəhadət verirsinizmi?» Onlardan biri (təqiyyə üzündən) şəhadət verib canını qurtardı, digəri isə şəhadət vermədiyi üçün qətlə yetirildi.
Bu xəbər Peyğəmbərə çatdıqda buyurdu: «Öldürülən şəxs doğruçuluq yolunda qədəm götürmüşdür, ikincisi də Alla­hın icazə verdiyi şeyi qəbul etmişdir və onun heç bir güna­hı yoxdur.»[1]
Əhli-beyt imamları (əleyhimus-salam) da öz hədislərində, xüsu­si­lə Bəni-üməyyə və Bəni-abbas xə­lifələrinin hakimiy­yə­ti­nin gücləndiyi, Əli (əleyhis-salam)-ın şiələ­ri­nin hər yerdə tutu­lub qətlə yetiril­diyi bir dövrdə tə­qiy­yəyə dair çoxlu göstə­riş­lər ver­ir və onlara əmr edir­di­lər ki, öz canlarını rəhm­­siz və qəddar adamlardan qoru­maq üçün təqiyyədən isti­fadə etsinlər.